ชุมชน คนรัก บางแก้ว

ตั้งแต่เลี้ยงเจ้าตัวเล็กมา ก็มีปัญหาให้แก้ไขอยู่ตลอดเวลา โดยส่วนใหญ่ก็เปลี่ยนแปลงไป

ในทางที่ดี(ถึงแม้ว่าจะไม่ดีที่สุด) แต่ปัญหาที่หนักใจที่สุดตอนนี้คือ "การหนีออกจากบ้าน"

ตั้งแต่อายุ 3 เดือน กว่าๆ ผมพยายามพาจูงทุกวัน ที่มีเวลาว่างซึ่งก็ได้ผลดีการตื่นกลัวสิ่งรอบ

ข้างลดน้อยลง แต่ปัญหาคือ เวลาที่ผมอยู่ในบ้าน เจ้าตัวเล็ก จะ เล่นอยู่ในบ้านไม่ยอมออกไป

นอกรั้ว แต่มาระยะ 2 สัปดาห์หลัง ผมกลับมาบ้านหลายครั้งต้องตกใจ ที่เห็นเจ้าตัวเล็ก วิ่ง หูลู่

เข้ามาหาด้วยความดีใจ แต่ทำเอาผมและคนในบ้านใจหายกันไปตามๆ แล้วก็ตั้งคำถามกันเองในบ้าน

ว่า "ออกมาได้อย่างไร" ผมพยายามหาจุดอ่อนภายรอบรั้วบ้านเพื่อป้องกันไม่ให้สามารถออกมาได้

อีก แก้ไขไปหลายครั้ง จนตอนหลังๆเริ่มมีความรู้สึกว่า เรากำลังตามแก้ไขปลายปัญหาหรือเปล่า ?

เพราะต่อให้ทำรั้วแข็งแรง แค่ไหน สุดท้ายก็ต้องกระโดดข้ามได้แน่นอน หากอายุมากกว่านี้ เลย

ทำให้ผมเริ่มเปลี่ยนแนวการแก้ไขใหม่มคือ เมื่อวานนี้ ผมกลับมาบ้านเจอเจ้าตัวเล็กออกมานอกรั้ว

ผมกับที่บ้านแกล้งทำเป็นไม่สนใจ ไม่คุย ไม่เล่น แล้วก็เดินเข้าบ้านเลย ปล่อยให้ตัวเล็กอยู่นอกรั้ว

ให้เขารู้สึกว่าที่บ้านไม่ชอบแบบนี้นะ แต่ผมก็ร่ามโซ่ติั้ดกับรั้วไว้ด้านนอกบ้าน เพื่อกันวิ่งไปนอกรัศมี

หน้าบ้าน ปล่อยไว้เป็นชั่วโมง เขาก็ร้องตลอด อยากจะเข้าบ้าน พยายามหาทางเข้าทุกทาง หลังจาก

นั้นเพิ่มระดับด้วยการ เอาอาหาร มาให้่เจ้า หลังอาน 2 ตัวทานก่อน ให้เจ้าตัวเล็กเห็นว่า นี้คือการลง

โทษสำหรับการหนี้ออกจากบ้าน หลังจากนั้นก็พาเข้าบ้าน และให้กินอาหารเป็นคนสุดท้่าย

ก็คิดในใจตอนนั้นว่าแผนนี้เจ้าตัวเล็กคงเข็ดไปอีก

นาน แต่แผนยังไม่สำเร็จครับ เมื่อเช้าผมเดินออกจากบ้านแป็บเดียว คนในบ้านตะโกนสวนมาว่า "

ตัวเล็กหนีออกจากบ้านอีกแล้ว" ภาพที่ผมเห็นคือ เจ้าหลังอาน 2 ตัวพยายาม ห้าม (หรือเปล่าไม่รู้

เพราะสังเกตุหลายครั้งว่าเวลาก่อนจะหนีออกจากบ้าน หลังอานสองตัวจะขู่ และกัดเบาๆ เหมือน

เตือนน้องว่าอยากออกไป เพราะว่าสองตัวหลังอานไม่เคยมีประวัติหนีออกจากบ้านเลยสักครั้ง)

หลังจากนั้นก็เห็นเจ้าตัวเล็ก วิ่ง หูลู่ มาด้วยความดีใจ เหมือนจะออกมาเดินเล่นด้วย สุดท้ายผมต้อง

เดินกลับไปส่งที่บ้าน ไปทำงานเกือบสายเลยครับ เลยอยากถาม ลุงป้า ที่มีประสบการณ์การจัดการ

เรื่องการหนีออกจากบ้านครับ


คำถาม ผมพยายามแก้ไขปัญหาเรื่องนี้โดยการลงโทษ

แทนที่จะป้องกันทางกายภาพอย่างเดียวอันนี้ถูกต้องไหมครับ

แล้วถ้าคิดจะเิดินทางแก้ไขปัญหาด้วยจิตวิทยาด้วย ต้องเดินแบบไหนครับ ที่ทำให้เขารู้สึกว่า

แบบนี้เราไม่ชอบ ไม่ต้องการให้เขาหนีออกจากบ้านอีก

ขอบพระคุณล่วงหน้าครับ


ปล.ยังโชดดีอยู่ที่ว่าก่อนหน้าหนีออกจากบ้าน ผมได้พาไปสัมผัสกับสิ่งภายนอกบ้างไม่อย่างงั้น

เจอ รถ คน สิ่งของ เสียงดัง คงวิ่งหนี หายไปแน่เลยครับ แต่อย่างไรก็ตามผมมองว่าเขายังเด็กเกิน

ไปกับสิ่งภายนอกบ้านครับ (อันตรายเกินไปสำหรับการ ออกไปนอกบ้านโดยที่ผมไม่ได้พาออกไปเอง)

ขอบพระคุณล่วงหน้าครับ

หวัดดีอีกครั้งครับ น้องตัวเล็กจอมซน

อ่านๆ แล้วก็ตลกดี ตลกในความแก่นของเค้า...ถ้าไม่รีบแก้ไขเด๋วจะตลกไม่ออกซะงั๊น

เจ้าลูกหมีของผมก็เคยหนีออกจาก 2 ครั้งครับ  ครั้งแรก พอผมกับแฟนกลับมาบ้านไม่เห็นเค้า ใจหายเลย กลัวลูกรักถูกลักพาตัวไปชิม...อิอิ สุดท้าย...เห็นไปเล่นกับเพื่อนๆในปั๊มน้ำมันที่ติดอยู่หลังบ้าน ผมตีซะ....และไม่พูดไม่คุยไม่เล่นด้วยเลย เหมือนที่พ่อน้องตัวเล็กทำแหละครับ......สงสัยจะไม่เจ็บ ไม่เข็ด วันต่อมาไปอีกครับ ไปทั้งๆ ที่ผมก็อยู่บ้าน แต่ผมหลับอยู่ครับ แล้วอยู่เจ้าน้ำสิงห์ก็มาเห่าเรียกผม ผมตื่นมาก็สงสัยว่าเจ้าน้ำสิงห์เห่าเรียกทำไม แล้วทำท่าจะวิ่งนำไปทางหลังบ้าน ผมก็เดินตามเค้าไป ส่วนเจ้าน้ำสิงห์วิ่งไปบริเวณที่เจ้าลูกหมีกระโดดออกไป น้ำสิงห์เห่าแล้วมองหน้าผมสลับกับมองไปทางกำแพงเตี้ยๆ ที่ผมยังไม่ได้ทำการกันแต่อย่างใดหลังจากเจ้าหมีหนีออกไปครั้งแรก

สุดท้ายตีอีก และจัดการปิดกันกำแพงนั้นให้สูงขึ้นและมิดชิดกว่าเดิมด้วยการเอาหลังคาสังกะสีมากันเป็นกำแพงสูงๆน่ะครับ  และหลังจากนั้นเจ้าหมีก็หนีออกไปไม่ได้อีกเลย แต่มีอาการหงุดหงิดอยากออกไปเล่นกะเพื่อนใหม่ ชอบวิ่งไปบริเวณที่เคยกระโดดออกไปอยู่สัก 3 - 4  วัน พอเค้ารู้ว่าตัวเองออกไปไม่ได้แล้วเค้าก็ ไม่พยายามอีกเลย...จบครับ

แต่ต้องระวังน้องตัวเล็กให้ดีนะครับ...และเรื่องทำหมันให้น้อง หรือช่วงที่น้องจะมี ปจด. ก็ต้องคอยระวังนะครับ เป็นห่วงน้องตัวเล็กมากครับ

ปล.น้องตัวเล็กน่ารักมากเลย...แต่ออกแววซุกซนแก่นซ่ามากขึ้นแล้วนะ

พ่อน้ำสิงห์ ครับ

ขอบพระคุณคำแนะนำของคุณพ่อน้ำสิงห์มากนะครับ

วันนี้กลับมาบ้าน เจออยู่บ้านตรงข้ามครับ

ใช้แผนเดิมคือ เดินเข้าบ้าน ไม่สนใจเหมือนเดิม

แต่วันนี้ฝนตก เลยปล่อยให้ตากฝนอยู่หน้ารั้วบ้าน

สักครึ่งชั่วโมง

แล้วพาไปล่าม ทำโทษไว้หลังบ้าน (เห่า ไม่พอใจ อยู่

ประมาณเกือบ ครึ่งชั่วโมง เกรงใจข้างบ้านมากแต่คิดในใจว่า

ถ้าไม่ทำโทษต่อไปจะเอาไม่อยู่ ) จนตัวเล็กสงบแล้วก็ปล่อย

ออกมา สงสัยยังไม่เข็ดครับ ผมคงต้องแก้ไขปัญหาเรื่องรั้ว

ควบคู่การลงโทษอย่างต่อเนื่องครับ แต่ก็ยังสงสัยอยู่ครับว่า

รั้วแน่นหนา แค่ไหน อุดช่องโหว่แค่ไหน ความสูงรั้ว 1.20 เมตร

ไม่น่า่จะรอด สำหรับบางแก้วแน่เลยครับ

กิจวัตรประจำวันของที่บ้านผมครับ

เจ้าถิ่นท้ายซอยครับ เจ้าหลังอาน 2 ตัวยอมเรียบร้อย

แต่ถ้าตัวเล็ก จ้องสู้ไ่ม่ถอย

เห้อ "หนักใจกับไอ้จ้าวตัวเล็กจริงๆ สอนก็แล้ว บอกก็แล้ว

ไม่เชื่อเลย" นอนดีกว่า คิคิ....

หวัดดีครับ คุณพ่อน้องตัวเล็ก

ผมว่า คุณพ่อน้องตัวเล็กลองแก้ปัญหาจากรั้วก่อนดีมั๊ยครับ ลองแอบๆดูว่าน้องเค้าชอบหนีไปทางไน๋ แบบไน๋ บริเวณไน๋ แล้วเราก็จัดการช่องโหว่นั้นซะ แต่เรื่องทำโทษ...คือว่า....ดีครับทำโทษซะน้องจะได้จำ แต่ผมแอบสงสารน้องจัง น้องยังเด็ก....อิอิ เอาเถอะๆ ไม่ต้องมาสนใจผม ผมเลี้ยงหมาแบบตามใจแบบนี้แหละครับ..เจ้าน้ำสิงห์มันถึงมีนิสัยแย่ๆ น่ะ 5555+++

ขออนุญาตเล่าถึงเจ้าลูกๆของน้ำสิงห์ที่ผมส่งไปอยู่ ยุดยา นะครับว่า....เจ้า 2 ตัวนั่นก็ไม่ธรรมดา ซ่าพอๆกะเจ้าหมีแม่เค้าเลย  รั้วบ้านมิดชิดครับ แต่เจอฤทธิ์เดชบางแก้วแล้ว...พลาดเสมอครับ....โน้นเลยครับ...รั้วสุดขอบชายแดนของบริเวณบ้าน ขุดๆๆๆๆๆๆ ขุดดินครับ แล้วไปเดินเล่นชมวิว วิ่งเล่นไล่จับนกกระยางกลางทุ่งนา (นาคนอื่นอีกต่างหาก) ลงไปเล่นในบ่อของเพื่อนบ้าน ไปไล่จับปลาเค้าเล่น ไปเล่นน้ำกัน 2 ตัวพี่น้อง วันดีคืนดีก็คาบลูกตัวเงินตัวทองมาฝากพ่อกะแม่ (ผมกลัวว่าวันนึงพ่อแม่ตัวเงินตัวทองจะคาบเจ้า 2 ตัวนี้ไปฝากลูกๆมันซะเองครับ 555++ )  พ่อแม่ผมก็นะ...ชอบใจซะเหลือเกิน...น่ารักจัง เก่งจัง ฉลาดจัง ฯลฯ. แล้วก็ให้รางวัลด้วยการจับมากอดแล้วก็หอมๆๆๆๆ...!!!!!!

สุดท้าย...วันนึงเจ้ามารวยถูกรถชนขาหัก แต่ตอนนี้ OK ดีขึ้นแล้วครับ แต่ถ้าพลาดก็คงเสียมารวยไป พ่อผมต้องรีบเดินตามอุดรู อุดช่อง ทุกช่องเลยครับ....แล้วก็หายซ่าไปหลายเดือนเลยครับ แต่ได้ข่าวมาว่าแอบนี้เที่ยวกันอีกแล้ว 2 ตัวพี่น้อง

ยังไงๆ ก็ระวังน้องตัวเล็กให้ดีๆ นะครับ คุณพ่อน้องฯ ลองหาช่องทางหนีของเค้าแล้วเราก็จัดการปิดมันซะเลยนะครับ เด๋วน้องหนีออกไปอีก และเป็นกังวลเรื่องน้องจะเป็นสาว แล้วกลัวน้องจะเจอเพื่อนใหม่แล้วเพลิดเพลินไปกะเค้าจนลืมกลับบ้าน หรือไม่ก็กลับมาพร้อมกันโรคต่างๆ หรือเห็บหมัด ที่เพื่อนๆ ฝากให้เอากลับมาด้วยนะครับ......อิอิ

คุณพ่อน้องตัวเล็ก ลองพูดคุยดีๆ กะน้องซิครับ จับเค้ามาพูดมาสอน ว่าอย่าหนีออกไปอีกนะ เด๋วพ่อแม่ไม่รักนะ ฯลฯ. ลองดูครับผมว่าเค้าอาจจะรับรู้ถึงสัมผัสของเราครับ  ขนาดสอนให้นั่ง นอน หมอบ คอย ฯลฯ เรายังสอนได้เลย  เอาน่าๆ จะเป็นกำลังให้น้องตัวเล็กรับรู้ถึงความรักและหวังดีของพ่อแม่ครับ  ปัญหาทุกอย่างมีทางออกครับ ขนาดน้องตัวเล็กยังหาทางออกได้เลย 5555555555555555555+++++++

เป็นห่วงน้องตัวเล็กมากครับ

พ่อน้ำสิงห์บ้าครับ.

ต่ออีกนิดครับ.....การทำโทษน้อง .... ลองจับเค้าขังในกรงดีกว่ามั๊ยครับ 

ความรู้สึกของผมอันดับแรกเลยก็คือ สงสารน้องครับ และ สอง ก็คือผมกลัวว่าน้องจะต่อต้านเราครับ กลัวเค้าจะดุ หรือ จะดื้อกับเราครับ

นะนะ ลองๆ พูดๆ สอนๆ เค้านะครับ พูดดีๆ กะเค้านะครับ คือผมเชื่อว่าเค้าต้องรับรู้ได้ครับ

คือ ผมต้องขออภัยเป็นอย่างสูงสุดเลยที่ผม คิดแบบนี้

เป็นห่วงน้อง + สงสารน้อง = ลองดูนะครับ

พ่อน้ำสิงห์

อ้อๆๆ ขออีกนิดครับ......ลืมเล่าไปว่า เจ้า 2 ตัวที่อยู่ยุดยา แม่ผมเค้าตี ดุ ขัง  แต่ไม่จำครับ  ยังออกเที่ยวทุก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ วัน ครับ  จนเจ้ามารวยถูกรถชนนี่แหละครับถึงได้หายซ่าไปหลายเดือน มันอาจเกิดจากที่พ่อแม่ผมเค้าไม่ยอมไปปิดกันรั้วให้ดีซะแต่แรก ถ้าทำแต่แรกเจ้ามารวยคงไม่ถูกรถชน .... นี่คือวัวหายล้อมคอกครับ....อิอิ

วีรกรรมเรื่องการหนีเที่ยวของเจ้าหมาน้อย จะเจอกันเกือบทุกบ้านเลยจริงๆ นะคะ

เจ้าข้าวกล้อง ตอนเด็กๆ ก็เป็น กลางวันที่บ้านจะไม่มีใครอยู่ ก็ปล่อยเค้าวิ่งเล่น 2 ตัวอยู่ในรั้วบ้าน

ลุงต๋อยเพื่อนบ้านมาเล่าให้ฟังว่า เจ้าข้าวกล้องตัวแสบชอบแอบมุดรั้วออกมาวิ่งเล่นนอกบ้านเป็นประจำ แต่ก็ไปไม่ไกลจากหน้าบ้านเท่าไหร่

(ส่วนเจ้าข้าวปุ้นจะเรียบร้อย ไม่ออกตามข้าวกล้องมาเลย อิอิ)

พอได้ยินเสียงรถมาเค้าก็จะรีบวิ่งงงงงงงเข้าบ้าน ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เค้าคงคิดว่าพ่อกะแม่กลับมาแล้ว แต่พอเห็นว่าไม่ใช่ ก็จะมุดรั้วออกไปเล่นข้างนอกต่อ

ตอนแรกลุงต๋อยบอกว่าก็งงเหมือนกันว่า เล่นด้วยกันกะลุงต๋อยอยู่ดีๆ

พอได้ยินเสียงรถ เจ้าข้าวกล้องก็วิ่งปรู๊ดดดดดด เข้ามานอนเรียบร้อยในบ้านทันที (แสบมั๊ยหล่ะคะ)

เพื่อความสบายใจและความปลอดภัยในชีวิตของเจ้าหมาน้อย ตอนนั้นก็เลยเอารั้วตาข่ายมาขึงตามแนวรั้ว กันเค้ามุดออกไปข้างนอก

แต่ก็ไม่ได้ทำโทษอะไรเค้านะคะ

(แต่ถ้าทำผิดให้เห็นต่อหน้าก็จะให้วิธีทำโทษเด็กๆ บ้าน Big One ด้วยการฟาดม้วนกระดาษให้เกิดเสียงดัง ใกล้ๆ ตัวเค้าเท่านั้นค่ะ

ทุกวันนี้ก็ยังใช้วิธีนี้อยู่เพราะได้ผล หยุดทันทีที่เห็นเราหยิบม้วนกระดาษ หุหุ)

จากนั้นก็พยายามฝึกเรียกให้เค้ามาหาเรา (วิธีนี้เราจะต้องทำให้เจ้าหมาน้อยติดเราก่อนนะคะถึงจะฝึกสำเร็จ)

เราอยู่หน้าบ้านเค้าอยู่หลังบ้าน  หรือ เราอยู่บนบ้านเค้าอยู่ข้างล่าง

ก็เรียกชื่อให้เค้ามาหา พอเค้ามาหาก็ให้รางวัลเค้า (ขนม/ อาหาร / การลูบเนื้อลูบตัว ฯลฯ)

จากการเรียนรู้ซ้ำๆ ทำบ่อยๆ ต่อไปเค้าก็จะรู้แล้วว่าเวลาเราเรียกชื่อแล้วเค้ามาหาเรา เค้าจะก็ได้รางวัล

เผื่อว่าวันใดวันหนึ่งเค้าเกิดหลุดออกไปนอกบ้าน จะได้เรียกเค้ามาหาเราได้ค่ะ ลองดูนะคะ

รั้วแค่ 1.2 เมตรเอาเจ้าตัวเล็กไม่อยู่หรอกค่ะ  เพราะที่บ้านเดิมที รั้วบ้านก้อสูงแค่นี้ค่ะ แถมมีช่องว่างพอให้เจ้าตัวแสบหนีออกไปเที่ยวได้เป็นช่วงๆ เจ้าตัวแสบที่บ้านพอเขาอายุได้ประมาณ 6 เดือน ความสูงของรั้วก้อไม่เป็นอุปสรรคสำหรับการหนีเที่ยวอีกต่อไป กระโดดข้ามตัวปลิวเลยค่ะ แต่กระโดดกลับเขามาเองไม่ได้ หนีเที่ยวจนเบื่อแล้วมายืนเห่าให้เปิดบ้านให้ เราถึงรู้ว่าเขาแอบหนีเที่ยวเพราะแต่ก่อนจะตีไม้ระแนงกั้นเฉพาะด้านล่างตามรูป ไม่คิดเหมือนกันว่าเขาจะกระโดดออกทางข้างบนได้ ต่อมาเลยต้องทำรั้วบ้านให้สูงขึ้นอีกประมาณ 1 เมตร ตามรูปเลยค่ะ

พี่ชาช่า

มี 2 วิธีที่จะแนะนำเท่านั้นค่ะ

1. ขังกรง เพื่อจำกัดอาณาเขตของเขา ปล่อยเขา เข้า - ออก เป็นเวลา เช้า - เย็น ส่วนกลางวัน กลางคืน ก็อาศัยอยู่ในกรง

2. ต่อเติมรั้วเพิ่มให้สูงขึ้น เพื่อป้องกันเขากระโดด แต่ก็อย่าชะล่าใจไป บางแก้วเป็นหมาฉลาด เจ้าเล่ห์ เขาจะหาวิธีเอาชนะเราอยู่ตลอดเวลา ต้องคอยสังเกตให้มาก ๆ

อย่างกรณีของเจ้าตัวเล็ก ถ้าจะฝึก หรือทำโทษ ก็ทำได้เฉพาะเวลาที่เราอยู่เท่านั้น เพราะตอนนี้เขาเริ่มทำจนเป็นนิสัยแล้วหล่ะ เรื่องการเหินฟ้าออกจากบ้าน ถ้าเราไม่อยากให้เขาแบบนั้น เราต้องสังเกตตั้งแต่แรกเริ่มกระทำของเขา

เคยมีผู้ใหญ่ใจดีท่านหนึ่ง อยู่เมืองชล แนะนำให้สังเกตดูอาการของหมาที่ชอบกระโดดข้ามรั้วหนีออกไปเที่ยว คือ

1. เขาจะชอบนั่งมองรั้วบ้านเป็นเวลานาน ๆ

2. ชอบกระโดดใกล้ ๆ รั้ว เพื่อวัดระยะความสูง

3. เมื่อนั่งมอง และวัดระยะความสูงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็จะลุกขึ้นค่อย ๆ ๆ ถอยหลัง แล้ววิ่งกระโดด แรก ๆ อาจจะยังไม่ข้ามทันที ถ้าเป็นหมาตัวเล็ก แต่ถ้าขาหน้าเขาสามารถเกาะขอบรั้วได้เมื่อไหร่ เขาจะใช้ขาหลังที่เปรียบเสมือนปริง หรือโช๊คอัพ อย่างดี ดีดส่งตัวเองจากกำแพงปีนผ่านรั้วไปได้แน่นอน ทำบ่อย ๆ เริ่มชินแล้วสิ ที่นี้สบายเขาหล่ะ

ลองไปสังเกตดูแล้วกัน เจ้าสี่ขาตัวแสบของพวกท่านมีอาการแบบนี้หรือเปล่า เพราะที่บ้าน น้ำค้าง ก็มีอาการแบบนี้แหล่ะค่ะ แต่ยังไม่ทันจะได้ลองถอยหลังกระโดด แม่มันก็เอาขาขัดหมาหัวทิ่มแล้ว ตอนนี้ก็ได้แค่ กระโดด ๆ ๆ ชะเง้อดูตรงช่องว่างของรั้วแทน

ทุกวันนี้บ้าน 2 น้ำ เวลาปล่อยเจ้า 2 น้ำ ออกจากบ้านตอนเช้า และเย็น แต่ในบริเวณรั้วบ้าน จะอยู่กับเขาด้วยเป็น 10-20 นาที เพื่อนั่งดูและสังเกตอาการของเขาเวลาที่เขาอยู่กัน 2 ตัว และมีหมาที่อยู่นอกริมรั้ว ว่าเขามีอาการอย่างไรกันบ้าง อย่างที่บอกค่ะ การฝึกหมาไม่ใช่เรื่องยาก แต่การดูหมาให้ออกว่ามีอาการอย่างไร อารมณ์แบบนี้ ยากกว่าค่ะ

น้ำเค็ม - น้ำค้าง

หมาไม่ใช่ผี อย่าไปกลัว เพราะมันสามารถจับต้องได้

พี่น้ำเค็ม-น้ำค้าง ถึงหมาบางแก้วไม่ใช่ผี แต่ถ้าเป้นเหมือนเจ้านี่ พ่อๆ แม่ๆ ทั้งหลายได้ปวดเฮดกันมั่งล่ะ อิๆๆ

กำลังอ่านเลยป๊ะหมาเหนียวมาตอบตัดหน้าซะแล้ว
บีเกิ้ลนี่เก่งจังวุ๊ย หมากายกรรมเปล่าเนี้ยะ
"โก้ก็อยากออกข้างนอกบ้างจัง"

ขอบคุณทุกคำแนะนำครับ แล้วจะนำไปปรับใช้ครับ