เป็นข้อความที่เก็บไว้อ่านนานแล้ว น่าสนใจว่าสุนัขมันผ่านช่วงเวลาดังกล่าวมา แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ผมหยิบยกเรื่องนี้มาคุยกับลุงแก เผื่อว่าจะได้อะไรใหม่ๆ สุนัขไม่มีคำว่าบุญคุณอย่างนั้นหรือ ก็ไม่ใช่ สุนัขลืมง่ายขนาดนั้นหรือ ก็ไม่ใช่อีก แล้วลูกสุนัขตัวนั้นทำไมจึงกัดแม่ตัวเองแทบเป็นแทบตาย

น่าจะประมาณได้ว่า สุนัขไม่สามารถแยกแยะได้ว่าใครคือพ่อ ใครคือแม่??

ประการที่สอง ลูกสุนัขไม่เคยเป็นลูกฝูงของแม่ เพราะแม่ไม่เคยกระทำรุนแรงจนถึงขั้นให้ตกเป็นลูกฝูง??

เป็นสัญชาตญาณของสัตว์ฝูงที่ต้องแสดงพลังและความยิ่งใหญ่เพื่อคุมฝูง สุนัขจะไม่กลัวสุนัขตัวใดนอกจากจ่าฝูง??

เป็นเรื่องน่าศึกษาครับ กับคน สุนัขรู้สึกและจำได้ดีไม่มีลืม หรือคนทำให้สุนัขเห็นว่าเขาเป็นลูกฝูง สุนัขส่วนใหญ่จะนอบน้อมและยินยอมต่อผู้เป็นเจ้าของโดยบริบูรณ์ การจดจำเจ้าของเกิดจากความประทับใจในจ่าฝูง หรือเกิดจากความมีบุญคุณของเจ้าของผู้เปรียบเสมือนจ่าฝูง??

แล้วแม่สุนัขก็มีบุญคุณและน่าจดจำ เหตุใดลูกสุนัขจึงกัดแม่ได้ หรือมันหลงลืม แต่กับคนเหตุใดจึงไม่หลงลืมเหมือนแม่สุนัข

ที่สำคัญการจดจำนั้น สุนัขใช้อะไรเป็นสำคัญ ท่านใดมีความคิดเห็นขอเชิญมาร่วมแสดงความคิดเห็นกันครับ