บุ๊กบิ๊กตอนนี้อายุได้1ปีกะอีก2เดือนแล้วค่ะ ช่วงนี้ขนเค้าล่วงเยอะมากๆๆ เป็นช่วงผลัดขนรึเปล่าค่ะ แล้วเค้าก็กินยากมากๆเลยค่ะต้องเล่านิดนึงว่าบุ๊กบิ๊กเมื่อก่อนเค้าอยู่อีกบ้านนึงค่ะ เป็นบ้านของลุงพอดีปิ๊กเป็นคนเอาเค้าไปเลี้ยงไว้ที่โน่นเองค่ะ แต่ทุกเย็นปิ๊กจะไปหาไปเล่นกะเค้าทุกเย็นจนติดกันงอมแงมเลย  เพราะว่าบ้านลุงโดนขโมยขึ้นบ้านหลายครั้งมากๆ (ที่โน่นเป็นบ้าน3หลังแต่รั้วเดียวกันค่ะ) เลยตัดสินใจหาหมาไปเลี้ยงลุงก็รักเค้ามาก แต่ว่าบุ๊กบิ๊กเค้าจะไม่ถูกกับน้องผู้หญิงคนนึงซึ่งอยู่บ้านติดกับลุง(ก็ไม่รู้ว่าเค้าไม่ชอบน้องตรงไหนทั้งที่น้องก็ไม่เคยไปทำอะไรเค้าเลย) แต่อยู่มาวันนึง น้องคนนี้เค้าไปดันเอากระดาษออกมาจากบ้านลุง บุ๊กบิ๊กเค้าเห็นเค้าก็กระโดงับเลย พ่อของน้องเค้าไม่พอใจ ปิ๊กก็เลยต้องเอาบุ๊กบิ๊กออกมาจากบ้านนั้น ปิ๊กก็เลยต้องเอามาอยู่ที่บ้านเอง แต่ปัญหมันอยู่ที่ว่า บ้านปิ๊กก็มีบางแก้วอยู่แล้ว2ตัวประมาณ7เดือน กับหมาไทย1ตัวแต่มันเข้ากันไม่ได้ เจอกันก็แยกเขี้ยวเลย แล้วอีกอย่างมันก็ไม่ญาติดีกับแม่ปิ๊กเลย เจอหน้ากันแยกเขี้ยวใส่ทั้งที่บุ๊กบิ๊กตอนเด็กๆเจอแม่ปิ๊กก็ดีใจจะเป็นจะตาย แต่กับพ่อไม่มีปัญหา ตอนนี้ก็เลยต้องกั้นเค้าไว้พาเค้าออกมาได้เฉพาะกลางคืนแล้วก็ปล่อยเค้าไว้ พอตอนเช้าก็ต้องเอาเค้าไปหลังบ้าน  เพราะจะได้เอาไอ้3ตัวออกมาจากกรง จากเมื่อก่อนเค้ากินง่ายมากๆ ชอบกินปลาดุก หมูปิ้ง ตับย่าง แต่เดี๋ยวนี้เอาไรมาให้ก็ไม่ค่อยอยากกิน ดมๆแล้วก็เดินไปเลย บางทีปิ๊กก็กลุ้มไม่รู้จะทำยังไง เป็นอย่างนี้ได้สัก2อาทิตย์แล้วค่ะ ใครมีอะไรช่วยแนะนำบ้างคะ อยากให้เค้าชินกับแม่ค่ะ ตอนนี้แม่พยายามหาไรให้เค้ากินตลอด แต่ก็ไม่กล้าให้ต้องโยนผ่านรั้วกั้นตลอดเลยค่ะ   

นี่น่าจะเป็นการผลัดขนครั้งที่สองของเขา (ครั้งแรกคงประมาณ 3-4 เดือน) ให้สังเกตุว่าถ้าผิวหนังเขาปกติก็น่าจะเป็นการผลัดขนและถ้าขนร่วงมากให้ใช้หวีสางช่วยสางขนเขาจะช่วยไม่ให้ฟุ้งกระจายได้ดีที่เดียว ช่วงผลัดขนคงกินเวลา 2-3 เดือน ช่วงนี้เขาไม่ค่อยจะกินอาหาร ไม่ต้องกังวลเดี๋ยวหิวเขาก็กินเอง

    ส่วนเรื่องคุณแม่ อาจสืบเนื่องจากความไม่คุ้นเคย อาการที่แม่คุณแสดงออกว่ากลัว ไม่กล้า นั่นเป็นสิ่งที่ไม่ดีเลยสำหรับคนในบ้าน สิ่งเหล่านี้ทำให้คุณแม่ถูกจัดเป็นลำดับสุดท้ายของฝูง ซึ่งจะถูกข่มได้ตลอดเวลา สิ่งที่ควรทำคือนำเสื้อผ้าของคุณแม่ที่มีกลิ่นตัว ไปใส่ไว้ในกรงหรือบริเวณที่เขาอยู่ ให้เขาดม ให้เขาเล่น จากนั้นเดินไปนั่งใกล้ๆกรงให้เขาดม โดยนั่งเฉยๆ อย่างส่งเสียง อย่าสบตาหมา อย่ามองเขา อย่าแสดงอาการสั่นกลัว ทำใจให้เฉยๆ เหมือนไม่มีเขาอยู่บริเวณนั้น การมีรั้วกั้นจะช่วยให้คุณแม่มีความั่นใจมากขึ้น ลดความกลัว แรกๆเขาอาจจะเห่าแต่สักพักเขาจะค่อยๆเข้ามาดมๆ เมื่อรุ้สึกว่าเขาปลอดภัยเขาก็จะไม่สนใจอีก จากนั้นให้คุณแม่เดินจากไปแบบไม่ต้องสนใจ ให้ทำบ่อยๆ เขาจะคุ้นเคยไปเอง

      เมื่อสังเกตุว่าเขาไว้ใจคุณแม่คุณแล้ว  นั่นคือเวลาคุณแม่คุณเดินไปใกล้ที่เขาอยุ่เขาจะไม่เห่า ไม่แสดงอาการขู่ จากนั้นให้คุณแม่คุณนั่งเฉยๆ ปล่อยให้สองฝ่ายได้เจอกัน เขาจะเข้ามาดมๆ ก็ให้ทำเฉยๆ ไม่มองเขาเหมือนเคย ที่สำคัญอย่าสั่นกลัว เมื่อเขาเดินจากไปให้คุณแม่ค่อยๆเคลื่อนไหวเดินหรือทำธุระภายในบ้านแบบปกติ อย่าสนใจเขา อย่าจับตัวเขา อย่าแสดงอาการกลัว อย่าหนีเขา ต่างคนต่างอยู่ ทำตัวให้อยู่เหนือเขาตลอดเวลา ไม่นานเขาจะเป็นฝ่ายเข้ามาหาเราเอง ทั้งนี้ให้สังเกตุเขาถ้าเขาไม่แสดงอาการก้าวร้าว ระแวง ก็ให้เริ่มทำความคุ้นเคยกับเขาด้วยการให้อาหาร  ให้ของเล่น (การให้ให้วางสิ่งของลง อย่ายื่นให้ถึงปาก)  ยื่นมือให้เขาดมบ้างแล้วก็เดินจากไปทำเป็นไม่สนใจเขา แต่อย่าจับตัวเขาในช่วงนี้เด็ดขาด

       เมื่อคุ้นเคยกันดีจนเป็นที่พอใจคุณแม่จะต้องทำตัวเป็นผู้ควบคุมเขาเช่นการให้อาหาร วางอาหารให้เขา ถ้าเขาจะเข้ามากินให้เราเข้าขวางไม่ให้เขาเข้ามาถึงอาหารได้ เป็นการบอกเขาว่าอาหารนั้นของเรา แรกๆเขางงและจะพยายามเข้ามากินตามปกติก็ให้ขวางเขาด้วยตัวของเรากันไม่ให้เขาเข้าถึงอาหารได้ ไม่จำเป็นต้องใช้เสียง อาจใช้หนังสือพิมพ์ม้วนแล้วตีกับพื้นให้เกิดเสียงดัง เขาจะกลัวไม่กล้าเข้ามากินอาหาร  เมื่อเขาถอยจนฟังคำสั่งเราดีแล้วไม่พยายามเข้ามาอีก ก็อนุญาติให้เขาเข้ามากินอาหารได้ ทำจนกว่าเขาจะเคยชิน

     สิ่งที่สังเกตุได้อีกอย่างหนึ่งคือเมื่อคุณแม่คุณออกไปนอกบ้าน แล้วกลับเข้าบ้านเขาจะเข้าแสดงอาการดีใจ หางจะสั่น  หูจะลู่ไปข้างหลัง บางตัวถึงกับฉี่ราด  กรณีนี้จะเป็นกับทุกคนในบ้านที่เขาไว้ใจ  กรณีนี้ถ้าให้ความสนใจเขามากเช่นกอดเขา ลูบหัวเขา เขาก็จะทำทุกครั้ง บางครั้งเขามาตะกุยตุกายเสื้อผ้าจนเกินเหตุ แต่ถ้าเราชอบรับได้ไม่ก็เป็นปัญหา แต่ถ้าเราไม่ชอบก็ให้เดินเข้าบ้านไปเฉยๆ โดยไม่สนใจเขา จนกว่าเขาจะหยุดพฤติกรรมนี้แล้วค่อยไปลูบหัวเล่นกับเขานี่ก็เป็นอีกพฤติกรรมหนึ่งที่เราแสดงว่าเราเหนือกว่าเขา ไม่ตามใจเขา กรณีคุณแม่ผมว่าควรเป็นอย่างหลังมากกว่า ไว้รอจนกว่าแน่ใจว่าควบคุมเขาได้แน่นอนแล้วค่อยเล่นกับเขา

หลักของพฤติกรรมกรณีคุณแม่นี้คือ

1. สร้างความไว้วางใจระหว่างคนกับหมา ในระยะห่าง ไม่มีการถูกตัว เมื่อเริ่มไว้ใจ.....

2. สร้างความคุ้นเคย ด้วยการสัมผัส  เมื่อเริ่มคุ้นเคย......

3. ให้ทำการควบคุม ด้วยการสั่งการ.....

      อีกวิธีทีหนึ่งที่แสดงถึงความมีอำนาจของจ่าฝูงคือการใช้มือแทนปากนิ้วแทนเขี้ยว กดลงบริเวณลำคอ แล้วจับเขานอนหลาย ให้กดเขาไว้จนกว่าเขาจะนิ่ง ซึ่งหมายถึงการยอมจำนน แต่กรณีหมาใหญ่ถ้าไม่มั่นใจและร่างกายไม่เอื้ออำนวยจริงไม่ควรทำ แต่ควรทำกับหมาเล็กเพื่อความเคยชิน

     คำเตือน สำหรับผู้ที่ไม่คุ้นเคยกับบางแก้วตัวนั้นๆ โดยเฉพาะบางแก้วตัวที่มีความขี้ระแวง ความระวังตัวเองของเขาสูง  ไม่ควรไปจับหรือเล่นกับเขาในขณะที่เขานอนเฉยๆ เขาเผลอ เขานอนแทะสิ่งของ อย่าไปทำอะไรแบบเซอร์ไพร์ซ  การอาบน้ำที่มีกลิ่นสบู่แรงๆ กลิ่นน้ำหอม กลิ่นเหล้า โดยเฉพาะในสถานที่มืดๆ มองไม่เห็น การผิดกลิ่นอาจทำให้เขาไม่ไว้ใจเราและอาจกัดเจ้าของได้โดยสัญชาติญาณของเขา 

      ส่วนเรื่องการที่เขากัดกันสาเหตุก็เนื่องมาจากการจัดลำดับในกันเองภายในฝูง ซึ่งผู้เลี้ยงต้องยอมรับว่าตัวผู้เลี้ยงเองไม่สามารถควบคุมฝูงให้อยู่ในระเบียบได้ ซึ่งก็เป็นการยากสำหรับผู้เลี้ยงอย่างเราๆ แต่ถ้าตั้งใจทำจัดการควบคุมที่ละตัวแล้วค่อยจับมารวมเป็นฝูง ทั่งนี้กฏของฝุงจ่าฝูงจะเป็นตัวเดียวที่ควบคุมฝูง จะสังเกตุว่าถ้าจ่าฝูงควบคุมฝุงได้ลูกฝูงก็จะไม่ค่อยกัดกัน เมื่อใดที่ลูกฝูงกัดกันจ่าฝูงต้องเข้าไปจัดการทันทีเช่นกัน นั่นเป็นการเตือนว่าเราในฐานะจ่าฝูงไม่ชอบพฤติกรรมแบบนี้

         สิ่งหนึ่งที่เราจะทำได้หรือไม่ได้ขึ้นอยู่กับตัวเราเอง ความมั่นใจตัวเอง การขจัดความกลัว และมีเวลาพอที่จะจัดการกับเขา ผมเชื่อว่าน่าจะทำได้ไม่ยากในกรณีนี้ ลองทดลองทำดูครับถ้าได้ผลอย่างไรช่วยบอกกล่าวกันด้วยเผื่อจะได้เป็นแนวทางให้กับผู้อื่นต่อไป สิ่งที่เขียนมาตั้งแต่ต้นมันเป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้นสำหรับผู้เลี้ยงอย่างเราๆ แต่มันก็เป็นแนวทางที่ได้ผลค่อนข้างดี

ขอให้โชคดีครับ

เจ้าไปร์ท-5518 

ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวจะลองให้แม่ทำตามที่แนะนำนะคะ

แล้วจะมาบอกผลลัพธ์ แต่ว่าต้องใช้เวลานานสักนิดค่ะ (ให้แม่ทำใจ) แม่บอกไม่ค่อยกล้าเสี่ยงค่ะ

เป็นคำแนะนำที่ยอดเยี่ยมมากเลยครับ ผมขออนุญาตนำไปใช้และเผยแพร่ต่อนะครับ

ตอนนี้บุ๊กบิ๊กเห็นแม่ก็ไม่เห่าเหมือนเมื่อก่อนแล้วค่ะ เริ่มกระดิกหางแล้ว

หลังจากที่แม่เริ่มเอาข้าวไปให้เค้า บางทีก็ให้ป้อนตับกับมือบ้าง แล้วนั่งพูดกับเค้าดีๆ แต่ต้องมีรั้วกั้นนะคะ ไม่งั๊นเดี๋ยวแม่หัวใจวาย  บางทีก็ให้แม่ไปเปิดประตูให้เค้าออกจากกรงบ้าง แต่ตอนที่เค้าเข้ามาดมแม่บอกว่าหัวใจแทบจะหยุดเต้นแต่ก็ทำเป็นนิ่งยืนเฉยๆ ปล่อยเค้าดม แล้วเค้าก็เดินออกไป แม่ก็รีบเดินเข้าบ้านเลยค่ะ 

ปิ๊กเลยอยากรู้ว่า ถ้าเค้าไม่เห่าเหมือนเมื่อก่อนแล้วหรือว่าตอนที่มาดม แล้วอยู่ดีๆถ้าเราเดินไปเฉยๆโดยที่ทำเป็นไม่สนใจ จะเป็นไปได้หรือเปล่าคะ ที่เค้าจะแว้งกัด