ดิฉันรับอุปการะหมาพันธ์บางแก้วมา 3 ปี แล้ว คือมีคนเอามาทิ้งจากการเป็นเรื้อนขนร่วง และมีคนงานสร้างบ้านจัดสรร รักษาตามมีตามเกิดไว้ และก็ปล่อยทิ้งอีก ดิฉันสงสารเขาเลยอุปการะดูแลให้ข้าวน้ำจนตัวอ้วน และหายจากโรคและเข้า ๆ ออกๆในบ้าน ไม่ดุคุ้นเคยคน เพราะอยู่กับคนเยอะ ๆ บ่อย ส่วนมาก ขี้เล่น แต่คนแปลกหน้าไม่ค่อยเท่าไร เชื่อฟังดี กอดกันรักกันมาก แต่มีปัญหาตรงการรักษาเขา จากโรคเห็บหมัด ฉีดยาพิษสุนัขบ้า/ ยาเห็บหมัดทุกปี ไม่เคยอาบนำได้  ต่อมาฉีดยาไม่ได้เขาจะระวังตัวตลอด ปีหลัง ๆ มานี้เขามีปัญหาเรื่องฉีดยา เขาขู่อย่างเดียว เขาคงเริ่มโกรธจากการฉีดไม่สำเร็จ ทำอย่างไรดี อยากให้มีสัตว์แพทย์ใจดีจัดการให้ พยายามทุกอย่างแล้ว ติดต่อเทศบาลเพื่อให้ดำเนินการให้ แต่ดูวิธีการแล้วโหดร้ายมากในการจะฉีดยาเขา กลัวจะทำให้เขาดุ และกลัวคน เขาขาดความรักความอบอุ่นจากคนนำมาทิ้ง ไม่อยากให้เขารู้สึกกลัวอีก ค่าใช้จ่ายไม่เกี่ยงเท่าไหร่เท่ากันมีจ่าย แค่อยากให้มีหมอฉีดยาให้ทุกปีแค่นั้น ตอนนี้จะครบปีฉีดแล้วค่ะ  (อ้อดิฉันศึกษาหมาพันธ์นี้พอสมควร จากการจำใจรับเลี้ยงไว้ด้วยความสงสารจริงๆ ค่ะ )

อยากช่วยจังค่ะ  มีเบอร์โทรติดต่อกลับมั๊ยคะ  ฝากไว้ที่ จม.น้อยก็ได้ค่ะ 

เพราะลูกชายก็ฉีดยายากเหมือนกัน  แต่มีวิธีพาเค้าไป  เผื่อจะเอามาปรับใช้ได้ค่ะ

นี่ก็เพิ่งเอาไปฉีดเมื่ออาทิตย์ก่อนนี้เองค่ะ  ลุ้นเสียตัวโก่ง  เหงื่อตก

         ความคุ้นเคย ความไว้วางใจ เลี้ยงเขามา 3 ปี เรื่องนี้คงไม่ใช่ปัญหา

การควบคุม   การที่เราคุ้นเคยกับหมา ไม่ได้หมายความว่าเราจะควบคุมเขาได้ การควบคุมหมาได้นั้นสังเกตุได้จากหมาต้องทำตามคำสั่งและปฏิบัติตามเราในฐานะผู้นำฝูง ทั้งนี้เขาต้องเชื่อใจเราได้ว่าเราสามารถปกป้องเขาได้ในทุกกรณีในฐานะผู้นำฝูง

                การนำหมาไปฉีดยาแล้วหมาไม่ยอม อาจเป็นเพราะความระแวงไม่ไว้ใจคนแปลกหน้า สถานที่ และปัจจัยอื่นๆ  เมื่อเข้าไปหาหมอเขาอาจกลัวจนตัวสั่น คอตก หางตก หรือวิ่งหนี ดิ้นรน ต่อสู้ นั่นคือเขากลัว เขาระแวง คงต้องลดสิ่งเหล่านี้ออกจากตัวเขา   สร้างความคุ้นเคยให้กับเขาสักระยะหนึ่งก่อน พยายามให้เขาสงบ นิ่ง สร้างความคุ้นเคย อาการระแวงและความเครียดของเขาจะลดน้อยลง ทุกอย่างจะดีขึ้น  ผู้ควบคุมต้องสงบและนิ่งเช่นกัน ใช้เสียงให้น้อยที่สุด ถ้าจะใช้ให้เป็นน้ำเสียงที่หนักแน่นและสั้นๆ

                โดยสุนัขบางแก้วส่วนใหญ่อาจขี้ระแวง อาจจะสังเกตุได้จาก การนำสิ่งของแปลกใหม่มาไว้ในบ้าน หรือการที่นำสุนัขไปเดินเล่น แล้วเส้นทางเดินวันนี้มีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาขวางทาง เขาจะออกอาการระแวงทันที ถ้าสิ่งนั้นไม่เคลื่อนไหว เขาจะเข้าไปดมๆจนกว่าเขาจะมั่นใจว่าปลอดภัย  ถ้าสิ่งนั้นเคลื่อนไหว เขาจะวิ่งหนี หางตก หรือถอยห่างมาตั้งหลัก เมื่อเราในฐานะจ่าฝูงต้องสงบนิ่งสร้างความมั่นใจให้กับเขา นำเขาเข้าไปสร้างความคุ้นเคย สักพักเขาจะลดอาการระแวง เรียกว่าถึงแม้เราจะกลัวผี แต่เมื่ออยุ่ในฐานะผุ้นำก็ไม่ควรแสดงอาการกลัวให้ลูกฝูงเห็น เพราะทุกอย่างจะแย่ลง ไม่มีความเชื่อมั่นเกิดขึ้น

                การไม่อาบน้ำก็เช่นกัน อาจเป็นเพราะเขาไม่คุ้นเคย ทั้งนี้ต้องสร้างให้ความมั่นใจให้กับเขา สร้างความคุ้นเคยกับน้ำให้กับเขา ใน DVD ปรับพฤติกรรมสุนัข มีอยู่ตอนหนึ่งที่สุนัขเกลียดน้ำจากสายยาง  แต่ทุกอย่างแก้ไขได้ ถ้าสนใจแจ้งชื่อและที่อยู่ไว้ครับ

                ลองทำตามคุณจิตใสก่อนดูครับ ถ้าไม่ได้อย่างไรเรามาว่ากันอีกที ถ้าอยู่ไม่ไกลผมพอจะช่วยได้ผมก็อยากจะลองดูเหมือนกันครับ

ขอบคุณ  คุณจิตรใส และคุณจรัญมากค่ะ  ดิฉันอยู่ที่จังหวัดนครราชสีมา ชื่อวราภรณ์  เบอร์โทรศัพท์ที่ทำงาน  (044)393514  /  (044)231211 / (044)231193 

ขอบคุณมากนะคะที่กรุณาตอบจดหมาย และขออภัยที่แจ้งเบอร์โทรติดต่อช้าไป ดิฉันไม่ค่อยว่างแวะเข้ามาในเวปนะค่ะ ต้องวันทำงานเท่านั้น  09.00 น. - 18.00 น.  ขอบพระคุณล่วงหน้านะคะ  หวังว่าคุณคงกลับมาเปิดจดหมายเช็คเบอร์โทรอีกครั้งนะคะ

สวัสดีค่ะคุณ  bubee ud. อ่านเรื่องราวแล้วคิดถึง ปู่หัวโตหมาแก่ที่เก็บเอามาเลี้ยง เดิมมีนามว่า "จอมโหด " ที่ดุทั้งกับคนและหมา เลี้ยงจากจรจัดกลับงาม วางใจกัน จวบจนให้อาบน้ำและตามด้วยยินยอมให้แทงเข็มง่ายๆ แต่กับ นายเต๋าเต้ยที่เลี้ยงมาแต่เล็กแต่น้อย ไว้ใจกันในทุกเรื่อง แม้นจับอาหารในชาม หรือจะดึงกระดูกออกจากปาก เชื่อฟังคำสั่งอย่างเคร่งครัด อาบน้ำได้ไม่ว่ากัน แต่หาได้ยอมไว้วางใจให้จิ้มเข็มหรือสัมผัสแผลของเค้าทุกประเภททุกแห่งบนร่างกาย ปัญหาของเจ้าสองตัวนี้รวมกันแล้วคล้ายกับเรื่องเดียวกันกับน้องบางแก้วของคุณ bubee ud.เลยค่ะ

ปู่หัวโตถ้าอยู่เดี่ยวจะขู่ไม่ค่อยยอมเชื่อฟังใคร ยอมบ้างไม่ยอมบ้าง ถ้าจะจิ้มเข็มหรืออาบน้ำต้องยืนคุมเอง สั่งเสียงเข้ม คนอื่นมาสั่งผมขู่..หู๋ๆๆ เอาจริงนะ...อย่ามาแตะต้องตัวผมเด็ดขาด แต่รายนี้ไม่ยุ่งยากมากนัก แค่ยืนคุมอยู่ใกล้ๆ หรือไม่ก็จิ้มเข็มเสียเองค่ะ ผ่านฉลุย

แต่เจ้าเต๋าเต้ยหมาหนุ่มนี่สิ ตอนขวบปีแรกยอมให้หมอฉีดได้ พอเข้าปีที่สอง...ไม่ยอม ต้องลงมือจิ้มเข็มเองเท่านั้น กรรมวิธีทั้งปลอบทั้งขู่ ก็ยังไม่ยอมแต่โดยดี พอเห็นเข็มเดินหนี ถึงจะไม่เห็นแต่พอเริ่มเช็ดแอลกอฮอลเย็นๆก็จะระแวงขู่คำราม ลงเข็มเมื่อไรหันมาแยกเขี้ยว ถึงจะไม่กล้าลงเขี้ยวแต่ก็ถากๆมือทุกปี หมอส่วนใหญ่ไม่รับฉีดหมาดุ เคยมีท่านหนึ่งที่กรุณาฉีดให้ แต่ต้องฉีดแบบจิ้มด้านหลังทีเผลอ แล้วดึงเข็มออก ทำสองสามทีจนหมดยา น่าสงสารมากค่ะ เลยไม่ให้หมอฉีดแบบนั้นอีก แค่ฉีดเข้ากล้ามเนื้อก็เจ็บแล้ว จะแทงแรงๆหลายๆทียิ่งแย่มากเลยค่ะ แถมยังเป็นประสบการณ์ที่แย่ฝังใจสุดๆ

ดังนั้นทุกๆปีก็ต้องลุ้นระทึกด้วยตัวเอง ปู่หัวโตยอมให้ฉีดยาเพราะไว้วางใจและรักเจ้าของ แต่เต๋าเต้ยแม้นจะรักเจ้าของเพียงใด ก็ไม่ยอมให้ใครคนไหนมาทำให้เจ็บตัว....เป็นที่นิสัยเฉพาะตัวที่แก้ยากมากๆค่ะ เข็มล่าสุดเมื่อเดือนมกราคมที่ผ่านมา ใช้วิธีหยิกที่ขาหลังเบนความสนใจแล้วฉีดที่ใกล้ๆบริเวณนั้น แบบว่าที่หยิกเจ็บกว่าที่เข็มฉีด พอดันยาเกือบหมดหันมาว๊ากๆๆ เขี้ยวเฉียดแขนเป็นรอยแดงๆนิดหน่อย คงตกใจที่เจ็บมากกว่าจะตั้งใจโดน พอรู้ตัวเดินเข้ามาหายกขาหน้าวางแหมะที่มือเลียประจบลบโทษ..  ว่าแล้วก็ขอรออ่านวิธีจิ้มเข็มหมาขี้ระแวงจากท่านอื่นๆด้วยค่ะ...

วันนี้โทรไปตามหมายเลขที่ให้ไว้  เป็นสัญญาณติดแต่ไม่มีผู้รับสายอ่ะค่ะ

โทรไปตอนประมาณ 17.30 น. ค่ะ  หรือคุณวราภรณ์กลับบ้านไปแล้ว

งั้นพรุ่งนี้ (19 เม.ย.) สายๆ หน่อยจะลองโทรไปอีกครั้งจ้า ^__^