ตอนที่ 12 คนเลี้ยงอยู่ตัวแล้ว ................

ในช่วงเวลาตลอด 6 เดือนกว่าที่ผ่านเล่นเราเหนื่อยกับเค้ามาก แต่ก็รู้สึกและสัมผัสได้จากแววตาของเค้า เรารู้สึกว่าเค้าคิดว่าเค้าเป็นส่วนหนึ่งของเราไปแล้ว เค้ารักเรา 2 คน เค้าสนใจในสิ่งที่เราพยายามสอน สังเกตจากเวลาที่เราทำท่าทางต่างๆเจ้าตัวยุ่งจะเอียงคอหน่อยๆ เหมือนท่าที่คนสงสัย (ประมาณว่านายพูดอะไร กำลังบอกเพื่อสื่ออะไร ช่วงนี้แหละโอกาสที่เราจะสอนเค้า) เค้าจะยอมให้จับทำทุกอย่าง น่ารักจริงๆ แต่เวลาที่เค้ายังไม่พร้อม ไม่มีอารมณ์ที่จะอยากรู้เค้าจะหมอบมองเฉยๆ ไม่ทำสงสัย เราจะฝึกอะไรเค้าไม่ได้เลย ตอนนี้เจ้าตัวยุ่งสวัสดีได้แล้วทำได้ดีมากด้วย แค่คำเดียวกับเจ้าของนะสวัสดีเลย เวลาไม่เจอกันหลายๆชั่วโมง กับคนอื่นไม่ได้เลยแค่สั่งให้นั่งก็เริ่ดแล้วสำหรับเจ้าตัวนี้ อย่าหวังว่าเค้าจะสวัสดีให้ใครเลย 555 (แย่มากเองไอ้ตัวยุ่ง เสียมารยาทรู้มั๊ย อิอิ) เค้าจะนั่งมองลิ้นห้อย มองทำไม่รู้ไม่ชี้สิ่งที่เราสั่งออกไป เราต้องเลิกสั่งทันที ไม่งั้นเดี๋ยวคำสั่งจะไม่ศักดิ์สิทธิ์ในครั้งต่อไป  .. แววตาเจ้าตัวยุ่งเปลี่ยนไปในทางที่ดีกว่าตอนที่อายุ 4-5 เดือน อารมณ์ดีขึ้น ไม่หงุดหงิดง่าย ... ขนาดเจ้านายนั่งดูทีวีเค้าก็เดินไปคาบตุ๊กตาหรือผ้าในห้องที่เล่นกันประจำมาโยนใส่ตักให้เล่นกับด้วย ถ้ายังไม่เล่นกับเค้าๆก็เอาปากมางับเบาที่ขาหรือที่หน้าตัก ... ปกติเราจะให้เค้าแทะกระดูกหลังอาหารเช้าเย็นทุกครั้ง ถ้าเรายังไม่หยิบมา เค้าจะคาบมาหมอบแทะตรงหน้า .. ช่วง 6 เดือนกว่านี้เค้าพร้อมที่จะทำและจำให้สิ่งที่เราปฏิบัติกับเค้ามาตลอด ทุกครั้งที่กลับบ้านจะเป็นเวลาที่เค้าดีใจสุดๆ กระโดดตัวลอย ชอบล้มตัวให้เกาพุ่งตั้งแต่อายุได้5 เดือนจนถึงทุกวันนี้ ชอบให้กอด ลูบตัว ให้กอด พอหายตื่นเต้นดีใจคราวนี้ละ ปีศาจนีโอกลับเข้าสิงร่างอีกครั้ง จะชวนเล่นวิ่งไล่จับ คาบตุ๊กตาวิ่งให้เราวิ่งไล่เค้า ถ้าเราไม่วิ่งเค้าจะหยุดมอง พอเราก้าวขาเค้าจะออกวิ่งเหมือนกัน แต่ก็มีที่เราไม่ตามเค้าจะดูว่าเค้าทำอย่างงัย เค้าจะหยุดมอง เอียงคอมองอย่างสงสัยว่าทำไมเจ้านายไม่วิ่งตามเค้า แล้วก็จะเดินคอตกกลับมาที่เรา มาเอาจมูกดันๆ ขาบ้างมือบ้าง แต่พอเราเล่นด้วย โอ๊ยคึกซะลิ้นห้อยเลย นี่ละมั้งเวลาที่เค้ารอมาทั้งวันแล้ว นั่งรอ-หมอบรอทีหน้าประตูอย่างใจจดจ่อ ได้ยินเสียงรถก็วิ่งมาดู พร้อมกระดิกหาง พอเราส่งเสียงทักตั้งแต่ยังไม่ก้าวลงจากรถ เค้าส่งเสียงครางด้วยความคิดถึง ยื่นขาไข้วคว้ากลัวว่าเราจะไปไหนอีก
 

เวลาที่ไม่เหมาะสำหรับเจ้าตัวยุ่งของเราก็คือ เวลาที่เค้าหมอบพัก(แบบอยากอยู่เฉยๆ) เวลาที่เค้านั่งรออาหารจากนาย เค้าจะแสดงออกทางตาทุกครั้งที่เราจะพยายามฝึกเค้าในเวลานั้น เค้าจะไม่ยอมจะงับมือเราทันที(แต่ไม่ได้กัดนะรายคนในเว็บบอร์ด มักจะเข้าใจผิดว่าเค้ากัดเจ้าของ) ส่วนเรื่องความซน ที่ทำให้ของเสียหายไม่ค่อยแล้วน้อยลงมากๆๆ อันไหนที่เราห้ามๆ เค้าจะจำได้แล้วเค้าก็จะไม่ทำอีก บางครั้งการที่เราเอาแต่ห้ามเค้าซึ่งเค้าอยากรู้เป็นวัยที่อยากรู้ มันเหมือนยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุน่ะ พอเราปล่อยให้เค้ารู้จักสิ่งนั้นแล้ว โดยเราดูอยู่ด้วย สอนเค้าพูดบอกเค้า พอเค้ารู้จักเค้าก็จะไม่สนมันอีก ... อย่างเรื่องขุดดิน เค้าว่าบางแก้วชอบขุด เราปล่อยให้เค้าขุดซะให้สะใจ ให้หายอยากไปเลย เล่นตามสบาย อยากเล่นใช่ม่ะ (เห็นเค้าเล่นเราก็มีความสุข มันชั่งเป็นเวลาที่เค้ามาความสุขจริงที่เค้าเล่นขุดดินตอนนั้น ปัจจุบันอาการเจ้าตัวยุ่งกับการขุดดินมีน้อยมาก อาทิตย์หรือ2อาทิตย์จะเห็นสักที) เค้าเห็นเราไม่ดุ ไม่ว่า แต่ก็มีข้อตกลงว่า เจ้าต้องให้นายจับอาบน้ำ ... (เรารู้ว่าเค้าไม่รู้เรื่องหรอก แต่เราก็พูดไป) ถึงเวลาเค้าก็ยอมให้เราจับอาบน้ำแต่โดยดี ทุกวันนี้เค้าไม่ค่อยขุดดินแล้ว ทุกวันนี้ฝนตกดินแฉะ เป็นแต่ก่อนเจ้าตัวยุ่งเค้าจะเอาตัวไปเกลือกกลิ้งแล้ว ... เดี๋ยวนี้แค่เดินผ่าน หรือไม่ก็เอาขาไปแหย่ ๆ (คงเบื่อแล้วมั่ง) ....

ช่วงนี้อาการเค้าดูเหมือนจะติดหญิง เมื่อ 5 วันก่อน เราโทรไปปรึกษาหมอเรื่องเจ้าตัวยุ่งไม่กินข้าว หมอสันนิฐานว่าเค้าอาจจะเครียด เค้ากำลังเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงในร่างกาย เริ่มเป็นหนุ่ม มีโฮโมนในร่างกายที่เปลี่ยนไป เค้ากำลังเป็นฮีท (หมอว่านะ) เราตกใจถามหมอว่า อายุแค่ 6 เดือนกว่าจะเจ็ดเดือนเนี่ยน่ะเป็นสัดแล้ว หมอว่าเป็นได้ครับ ในสังเกตเวลาที่มีหมาตัวเมียเดินผ่านหน้าบ้านให้ดูว่าเค้ามีอาการอย่างงัย วันนี้เราก็นั่งมองเจ้าตัวยุ่ง ได้เวลาเจ้าพุดเดิ้ลตัวเมียออกมาเดินเล่น(ไม่มีเจ้านายจูงน่ะ มาเดียวๆ เธอเปรี้ยวมาก ส่ายก้นไปมา ยั่วเจ้าตัวยุ่ง ให้น้ำลายไหลเล่น) เจ้าตัวยุ่งเค้าก็ไม่เห่า ไม่ขู่ แต่เอาแต่เดินตามเค้า(ในรั้วบ้าน) เค้าเดินไปซ้ายไอ้ตัวยุ่งก็ซ้ายตาม ไปขวาก็ขวาตาม เอาแต่ยืนเกาะขอบรั้วมองพุดเดิ้ลตัวนั้น (เจ้าชู้จิงวุ๊ย) มันมองพุดเดิ้ลตัวนั้นชนิดที่ว่าไม่สนใจนายเลย ปกติเค้าจะมาขวางตรงประตูก่อนเราจะออกมาจากบ้านทุกวัน เช้านี้เค้าไม่สนเลย เอาแต่ยืนเกาะมองพุดเดิ้ล ........ เฮ้ย.. อายุแค่เนี่ยเองจะวาดลวดลายแล้วเหรอลูกชายฉัน

มีเพื่อนเราคนหนึ่งได้เข้ามาเขียนให้กำลังใจว่า "ดีใจด้วยครับที่จะผ่านช่วงเวลาที่หนักมาก สำหรับการเลี้ยงสุนัขบางแก้วไปแล้ว ที่ผ่านมาคง       การปรับตัวเข้ากับสิ่งแวดล้อมใหม่ กับครอบครัวที่อบอุ่นย่อมส่งผลไปถึงสุขภาพใจของสุนัขบางแก้วยามเป็นผู้ใหญ่ ความสัมพันธ์ภายในครอบครัว(ฝูง) จะเป็นสิ่งที่ฝึก (Training) เค้าโดยไม่รู้ตัว เป็นไปโดยธรรมชาติ และเค้าก็รู้ได้ว่าทั้งฝูงรักเค้ามาก และต้องการเค้าให้ดำรงอยู่กับฝูง

การตอบแทนของเจ้าตัวยุ่ง ดูได้ง่ายในแววตา(แต่อธิบายให้ใครฟังได้ยาก) มีรอยยิ้ม แววตาหัวเราะ แววตาของความภักดี แววตาการเอาจริงเอาจังในการทำหน้าที่ ตาที่คอยจ้องมองดูลูกพี่ยามนอนท่าสิงห์(บางแก้ว) ฯลฯ มีให้เห็นอย่างชัดเจนในสุนัขพันธุ์นี้และพันธุ์ไทยทั้งหมดของเรา

เวลาเบื่อ เหนื่อย หรือเหงา ถ้าได้คิดย้อนกลับไปถึงการเลี้ยงเจ้าตัวยุ่งในข่วงเวลานี้ คิดขึ้นมาที่ไรจะอดหัวเราะไม่ได้ ยิ่งมีบางสิ่งที่เค้าฝากรอยประทับใจไว้ที่สิ่งของของเรา (รอยกัดแทะหรือรอยเขี้ยว) หรือแม้แต่บนตัวเรา ตอนนั้นอาจจะโกรธ โมโห เสียใจ ไม่เข้าใจในสิ่งที่เค้าทำแต่เมื่อเวลาผ่านไป........เลาย่อมทำให้สิ่งของชิ้นนั้นมีค่าที่สุด เป็นตำนานที่มีชีวิต คิดขึ้นมาก็เจอเค้า ภาพแห่งความทรงจำที่จะทำให้เราคิดถึงช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเค้า(ทั้งสุขและทุกข์) ตลอดไป"

เรากับเจ้านายอ่านข้อความนี้แล้วดีใจมาก ดีใจที่ยังมีคนมาให้กำลังใจกับคนเลี้ยงคนหนึ่งที่ไม่รู้เรื่องการเลี้ยงหมาเลย ... ตลอดเวลาที่เราเลี้ยงเค้าผ่านมาจะครบ 7 เดือน บางช่วงเวลาเรามีอารมณ์ที่หลากหลายจริงๆ (       ) ไม่เข้าใจ ถามกับตัวเองก็บ่อย แต่พอเราเข้าใจเค้า รู้จักหมาตัวเองแล้ว ทุกอย่างก็เข้าที่เป็นระบบตามที่เรากำหนด หมาไม่เครียด คนก็ไม่เครียด จะรู้เวลาว่าเวลาไหนต้องทำอะไรกับเค้าบ้าง เหมือนการจัดตาราง แต่ไม่ตายตัวหรือระเบียบจัด หมาพันธุ์นี้บังคับมากไม่ได้ มีหย่อนบ้าง แต่ต้องไม่ละเลย -- แต่กว่าคนเลี้ยงมือใหม่อย่างเราจะอยู่ตัว เจ้าตัวยุ่งเล่นเราเหนื่อยเหมือนกันนะ -- มาถึงวันนี้(ปัจจุบัน) เราเข้าใจแล้วกับคำว่า ถ้าได้เลี้ยงหมาตัวที่ 1 ต้องอยากหาตัวที่ 2-3-4 มาเลี้ยง แต่ตอนนี้เราคงพักและอยากเรียนรู้เจ้าตัวยุ่งไปอีกพักใหญ่ๆก่อน

ป้าวิค่ะ หลานๆในพันทิปชื่ออะไรค่ะ น้องต๋าวจะได้ช่วยประสานงานได้ถูก (ไม่ได้ไปงานโบว์ลิงเลยไม่รู้เรื่องบอร์ดอ่ะค่ะ)ใช่คุณเทอร์,พี่นอร่า หรือ คุณnongหรือเปล่าค่ะ(จะได้ไม่ต้องไปตามที่คุณนาซ้ำค่ะ)

หลักๆตอนนี้น้องต๋าวจะขอขอมูลที่เพื่อนๆไม่เข้าใจ หรือ อัพเดตข้อมูลเอกสาร ที่เกี่ยวกับแบบสนับสนุนร่าง พรบ แจ้งเพื่อนๆในห้องจตุจักร(พันทิป)ค่ะ

คิดว่าได้ข้อมูลแล้วจะอีเมล์ให้เพื่อนๆพี่ๆในห้องนี้เอามาประสานงานแจ้งในเวปบอร์ดด้วย ดังนั้นถ้าป้าวิสะดวก หรือ เป็นท่านอื่นที่จะประสานงานช่วยส่งอีเมล์ไปให้น้องต๋าวน่ะค่ะ หรือถ้าทางนี้ได้update infoมาแจ้งน้องต๋าวได้ที่นี่ค่ะ kattiya@thaiwah.com

ปล น้องต๋าวไม่ได้เป็นคนของสมาคมค่ะ แต่มาช่วยเรื่องร่างพรบ เพราะอยากช่วยเหลือหมาๆแมวๆ ค่ะ

เรื่องขนและโรคผิวหนัง  ค่อนข้างเป็นปัญหากับสุนัขพันธุ์นี้ครับสหายนายน้อย...  คือว่าการตรวจสุขภาพประจำวันก็คงต้องหมั่นสังเกตุให้ดี  และข้อสำคัญก็คือต้องคอยดูขนและผิวหนังให้เค้าตอนอาบน้ำ(ตรวจครั้งใหญ่ประมาณทุก ๆ 2 อาทิตย์)  การผลัดขนก็มีเป็นประจำทุกปี  โดยมากก็จะเป็นขนชั้นใน  ดั่งที่สหายนายน้อย...เข้าใจ  ถ้าขนนอกมีการร่วงมาก ๆ ก็ต้องพาไปพบคุณหมอแล้วล่ะครับ  เพื่อค้นหาสาเหตุต่อไป

 ตัวผู้  ตัวเมีย  ฯลฯ  ลักษณะของการมีขนของเค้าก็ไม่เหมือนกันครับนายน้อย  มีรายละเอียดแตกต่างกันไปในสุนัขแต่ละตัว  หรือาจจะขึ้นอยู่แต่ละสาย ๆ ของพวกเค้าแบ่งแยกกันไป   เสียดายถ้ามีฟาร์มสมมติ(ที่เคยเขียนไว้ในกระทู้เก่า ๆ )  ฟาร์มนี้  ก็น่าจะมีการเก็บรวมรวมข้อมูลเหล่านี้เอาไว้ได้  ช่วงระยะเวลาการผลัดขนของแต่ละตัวขึ้นอยู่กับปัจจัยอะไร  เป็นฤดูกาลมั้ย  หรือขึ้นกับลักษณะสายพันธุ์  หรือระดับของฮอร์โมน ฯลฯ  ทั้งหมดน่าจะหาคำตอบกันได้มั้งครับสหายนายน้อย...

คนที่เป็นโรคภูมิแพ้  ก็ควรต้องระมัดระวังกันพอสมควรก่อนที่จะเลี้ยงสุนัขบางแก้ว  ตรวจสอบกับคุณหมอให้แน่ใจเสียก่อน  ไม่งั้นจะลำบากกับผู้เลี้ยงเองครับ

วันหยุดยาว  เจ้าตัวยุ่งกลับมาขณะที่นางสาวตัวดีเป็นสัดพอดี  บ้านแทบพังครับสหายนายน้อย...  สุนัขตัวผู้ทุกตัวถูกเชิญให้นอนตากยุงกันหมด  เจ้าตัวยุ่งถึงจะมีความต้องการทางธรรมชาติ  แต่ก็มีความประพฤติที่อยู่ในขั้นยอดเยี่ยมกับลูกพี่ทุก ๆคน  เปิดประตูออกมาดู  จะนั่งยิ้มหวานคอย  "ลูกพี่ครับ  ขอเข้าไปพบสาวเจ้าติ๊ดหนึ่งซิ"  นั่นคือแววตาที่วิงวอนต่อพวกข้า ฯ

แล้วกันน่ะ  ไว้ปีหน้าค่อยมาคิดกันอีกทีดีฟ่าเจ้าตัวยุ่ง

ที่เล่ามาก็ต้องการบอกกับสหายนายน้อย...จ้ะ   สุนัขบางแก้วอารมณ์ดีนั้น  ไม่ได้ดุร้ายกับเจ้าของเลย  แม้ในช่วงเวลาที่สำคัญของพวกเค้าก็เต็มไปด้วยการมีอารมณ์ดี  วิงวอนต่อลูกพี่  ข้า ฯ คุยกับเจ้า 2 ตัวนี้ตลอด  รวมทั้งเจ้าด่างและเจ้าโป้ด้วยล่ะ   เจ้าด่างเค้าจะตลกมาก  เล่นลูกล่อลูกชนกับข้า ฯ ตลอด   สุนัขไทยหลังอานเผลอให้มันไม่ได้  มันบรรพบุรุษเก่ง  นางสาวตัวดีพลาดไปล่ะก็  ที่บ้านข้า ฯ บ่นแงซายจมหูแน่ ๆ   ยังไง ๆ เดือดร้อนสหายท่านอย่างแน่นอนจ้า  ตั้งชื่อก่อนส่ง DHL ให้สหายนายน้อยว่าเจ้าบุญทิ้ง(ลูกสุนัขของเจ้าด่าง)ดีมั้ย555555  ล้อเล่นหรอกน่ะท่านสหายของข้า ฯ   วันเวลาของการแก้ปัญหาให้กับสุนัขตัวน้อยของที่บ้านทั้งหมด  ก็ได้ผ่านไปด้วยดีอีกหนึ่งครั้ง   เจ้านู๋ด่างและนายนู๋โป้ก็ได้กลับมานอนในที่เดิม ๆ ของเค้าแล้วน่ะสหายนายน้อย...   บิดาของข้า ฯ ก็ทำไม้กั้นให้พวกเค้ากันใหม่  หนาและหนักกว่าเก่า  เจ้าด่างตอนนี้เอาตีนก่ายหน้าผากอยู่เหมือนกัน  ไม่รู้จะเขี่ยประตูเพื่อตัวเองได้ออกมาอย่างไร  เมินเสียเถอะเจ้าด่างเอ๋ย....

กลับมานอนเล่นที่ม้านั่งยาว  นอนเอกเขนกอยู่   เอ!กลิ่นอะไรอยู่ที่หมอนหนุนว้า    นึกขึ้นมาได้  ต้องมองตาเขียวไปที่นางสาวตัวดีเลย  กลิ่นตัวเจ้านี่เอง55555  วางจนถึงหมอนเลยน่ะ(โว้ย)  มันน่าจับถอนขนย่างกินเสียให้เข็ด  เตียงนอนเล่นของข้า ฯ น้าเป็นที่ทำกิจกรรมของเจ้า 2 ตัวนี้ตลอดเลย   เค้าไม่สบายก็จะมาอาเจียนไว้ที่เตียงข้า ฯ  ซุกของกินก็บนเตียงนี้  บางครั้งที่ใต้เตียงก็เจอหมูยอดำ ๆ     จ้าเจ้าตัวดีทั้งสอง  อร่อยจัง(ตังค์อยู่ครบ)จริง ๆ  ว่าง ๆ จะแบ่งให้ชิมน่ะสหายท่าน  สนใจติดต่อ 1122 ได้จ้ะ  แล้วจะฝากส่งไปให้

ขอต่ออีดนิดหนึ่งน่ะ

นางสาวตัวดี  เดือนที่ผ่านมามันขี้โกงผู้อาวุโสอีกแล้ว  อยู่กันหนึ่งคนกับหนึ่งตัวในวันที่เงียบเหงา  ผู้อาวุโสออกไปทานข้าวนอกบ้านแล้วทิ้งนางสาวตัวดีไว้ตัวเดียวในบ้าน  ไม่รู้เค้ากลัวอะไรกระโจนข้ามรั้วขึ้นถึงบนบ้านที่ไม่มีใครอยู่   นางสาวตัวดีเลยทำตัวเป็นนักสำรวจ(Explorer)  ห้องสำคัญที่สุดของเค้าคือห้องของพี่ชายและพี่สะใภ้ของข้า ฯ(คนที่เป็นเจ้าของนางสาวตัวดีอย่างแท้จริง)  รู้มั้ยนางสาวตัวดีเค้าทำอย่างไรบนเตียงนอน  เค้าทิ้งอนุสรณ์  ฝากแอบเอาไว้ให้  ไม่มีใครรู้  พอดีทั้งคู่กลับจากต่างจังหวัดและจะมานอนคืนนั้น   คู่กรณีของนางสาวตัวดีเจอเข้าให้(พี่สะใภ้)  ทุกคนนิ่งกันทั้งบ้าน(รวมผู้อาวุโสด้วย)  ถ้าสนใจมีตอนต่อไปน่ะสหายนายน้อย...5555  แล้วนางเอกประจำบ้านจะเป็นอย่างไร ?  ขอให้ติดตามตอนต่อไป.

ได้พานพบเว็บไซต์ของสหายเก่าท่านหนึ่ง      ท่านเป็นสุดยอดจอมยุทธ์โรแมนติกนามกระเดื่องในแผ่นดิน   เสียดายที่ยังหาคำคมของโกวเล้งบนเว็บท่านไม่เจอ   แต่ก็ได้ชีวประวัติของโกวเล้งมาเล่าสู่กันฟัง

.......โก้วเล้งมีชื่อจริงว่า สงย่าวฮวา(ฮิ้มเอี้ยวฮัว) เกิดในฮ่องกง เติบโตในไต้หวัน ผ่านชีวิตมาอย่างโชกโชนตั้งแต่วัยรุ่น เคยผ่านช่วงชีวิตตกต่ำจนถึงขีดสุด เคยผ่านห้วงวิกฤตระหว่างความเป็นความตาย ผ่านความรัก ความแค้น ความเหงามาสารพัด โก้วเล้งเริ่มเขียนนิยายกำลังภายในเมื่ออายุ 18 -19 ปี เรื่องแรกคือ "เทพกระบี่โพยม" (ชังชงเสินเจี้ยน) แต่คงวนเวียนอยู่ในแนวทางเก่าๆ
โก้วเล้งเคยกล่าวว่า "....จนถึงเรื่อง "ราชายุทธจักร"(อู่หลินไว่เส่อ) วิธีการเขียนของข้าพเจ้าจึงค่อยๆเปลี่ยนไป ค่อยๆห่างออกจากแบบอย่างของผู้อื่นทีละน้อย หลังจากนั้นก็เริ่มเขียนนิยายของตนเอง
เจวี่ยไต้ซวงเซียว(เซี่ยวฮื่อยี้),จอมกระบี่มากน้ำใจ,กระบี่ไร้น้ำใจของลี้น้อย,มีดบินในฤทธ์มีดสั้น,เรื่องเล็กเซียวหง,อาวุธเจ็ดอย่างในอาวุธของโก้วเล้ง,เซียวจับอิดนึ้ง,เพชฌฆาตดาวตก และจอมดาบหิมะแดง
จากนั้นคำว่า "นิยายแบบโก้วเล้ง", "สำนวนแบบโก้วเล้ง", "บทสนทนาแบบโก้วเล้ง" ซึ่งมักแฝงด้วยสำเนียงเยาะเย้ยอยู่สามส่วนยามเอ่ยจากปากของผู้อื่น จึงค่อยๆก่อเป็นรูปเป็นร่างขึ้น (จากเดียวดายใต้เงาจันทร์ โก้วเล้งรำพัน)
ผลงานของโก้วเล้งที่เป็นที่รู้จักได้แก่ ฤทธ์มีดสั้น,ดาบจอมภพ,จอมดาบหิมะแดง,เซียวจับอิดนึ้ง,จอมโจรจอมใจ,เล็กเซียวหง เป็นต้น แม้ว่าผู้อ่านบางคนจะไม่รู้หรือจำชื่อเรื่องไม่ได้ แต่ก็สามารถจดจำชื่อตัวละครได้ ทั้งนี้อาจเป็นเพราะความสามารถของโก้วเล้งในการสร้างบุคลิกภาพของตัวละครได้หนักแน่นและใกล้ชิดกับจิตวิญญาณของผู้คน ตัวละครอย่าง ชอลิ้วเฮียง,ลี้กิมฮวง,เอี๊ยบไค,อาฮุย ต่างพากันโลดแล่นในจินตนาการของผู้อ่าน บ้างก็เติบโตมาพร้อมกันในโลกจินตนาการ
แม้ว่าโก้วเล้งจะออกตัวว่า แรงดลใจที่ทำให้เขาเขียนนิยายยุทธจักร ไม่ใช่หลักการเลิศหรูประการใด "เพียงแต่ต้องการหาเงินกินข้าวเท่านั้น" แต่โก้วเล้งก็เห็นว่า
".....นิยายกำลังภายในก็เป็นรูปแบบหนึ่งของนวนิยาย ที่มันสามารถดำรงอยู่ในปัจจุบัน แน่นอนว่าย่อมต้องมีคุณค่าในการคงอยู่ของมัน"
โก้วเล้งรู้สึกขื่นขมกับการเป็นนักเขียนนิยายกำลังภายในของตนอยู่ตลอดเวลา เพราะในสายตาของคนส่วนใหญ่ นวนิยายกำลังภายในมิเพียงมิใช่วรรณกรรม กระทั่งไม่อาจนับเป็นนวนิยาย โก้วเล้งกล่าวว่า
"......เขียนนวนิยาย เขียนมา 20 ปีแล้ว นวนิยายที่เขียนเป็นเช่นไร?
นวนิยายกำลังภายใน
นวนิยายชนิดหนึ่งที่ไม่ใช่นวนิยาย ในสายตาผู้อื่น........"
โก้วเล้งให้ความหวังกับนักเขียนรุ่นใหม่ว่า
".....ความสำเร็จในอนาคตของพวกเขา ย่อมจะสูงกว่าข้าพเจ้าอย่างแน่นอน สูงกว่าสามหมื่นหกพันแปดสิบเท่า
.......ขอเพียงพวกเขาสามารถจดจำถ้อยคำหนึ่งไว้ได้
เป้าหมายสูงสุดของการเขียนหนังสือคือ การสร้างสรรค์จากการเปลี่ยนแปลง"........

จาก 4. ยุทธจักรนิยายกำลังภายใน กับ จอมยุทธ์ยุคโลกานุวัตร

http://www.suvinai-dragon.com/dance_yuttajak.html

เคยเห็นค่ะบางแก้วสายเก่า ๆ สีเป็นสีล้วนก้อมี ที่ดัง ๆ ก็จะมีเจ้านรสิงห์รึเปล่าไม่แน่ใจนะ เท่าที่เคยเห็นมา เขาก็ออกมาโชว์ตัวบ่อย ๆ สมัยเมื่อประมาณ 10 ปีที่แล้วเห็นจะได้ ตั้งแต่สมาคมบางแก้วที่พิษณุโลกยังบริหารงานโดยคุณอุ้ย อยู่เลยค่ะ เค๊าเป็นบางแก้วสีดำล้วน ๆ แต่สีน้ำตาลอย่างนี้ก็มี ที่คอกเคยมีแต่เดี๋ยวนี้ตายไปแล้วค่ะเพราะอายุมากแล้ว ถ้าอยู่ก็เกือบ 20 ปี เห็นจะได้เลย แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยนิยม เลยไม่ค่อยได้เห็นกันไงค๊ะ

(ถ้าข้อมูลผิดของสุนัขผิดอย่างไรก็ให้เพื่อน ๆ คนรักบางแก้วช่วยเสริมให้สมบูรณ์ด้วยนะค่ะ)

เรื่องที่จะนำมาเล่าต่อไปนี้  ผู้เขียนพูดถึงหมาไทยครับ

แต่ไม่ได้พูดถึงบางแก้ว ( เข้าใจว่าตอนนั้นยังไม่มีใครรู้จัก  เนื่องจากเรื่องนี้เขียนขึ้นเมื่อ พ.ศ. 2514 )  สำหรับผู้ที่สนใจเชิญติดตามได้ครับ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

คุณ ๆ ผู้อ่านครับ

ผมเขียนเรื่องหมามาก็มากมายหลายเรื่องแล้ว ล้วนแต่เป็นหมาฝรั่งทั้งสิ้น ยังไม่ได้เอ่ยเรื่องหมาไทยเลย จะเอ่ยยังไงล่ะครับ ตำราไม่มีจะให้ค้นนี่ครับ แต่เพื่อให้เรื่อง ‘ หมา-เพื่อนแท้ของมนุษย์ ’ นอกจากอ่านเล่น ๆ แล้ว ยังจะเป็นประโยชน์แก่คนรักหมาทั้งหลาย ผมจึงได้ไปติดต่อขอความกรุณาจากคุณหลวงปริพจน์พจนพิสุทธิ์ซึ่งเป็นผู้ที่มีความรู้เกี่ยวกับหมาไทยมากที่สุดในเมืองไทยให้ท่านกรุณาเขียนเรื่องหมาไทยและท่านก็ได้กรุณาเขียนมาแล้วดังต่อไปนี้ ...

หมาไทย

หมาไทยในที่นี้ข้าพเจ้าหมายถึงหมาไทยแท้ ๆ ไม่มีเลือดต่างประเทศปน จะเห็นได้ในต่างจังหวัด เฉพาะอย่างยิ่งตามบ้านนอกตามไร่ตามนา ซึ่งไม่มีหมาต่างประเทศเข้าไปปะปน ตามทางรถไฟที่ออกสู่ภาคต่าง ๆ จะเห็นเช่นเดียวกัน หมาพวกนี้คอยหาเศษอาหารที่ผู้โดยสารโยนทิ้ง ตามตลาดสด ต่างจังหวัดก็เช่นเดียวกัน มีตลอดทุกภาคของประเทศไทย ขอยกเว้นหมาชาวเขาซึ่งเรียกกันว่า ‘ หมาแม้ว ’ ซึ่งผิดกับหมาไทย หมาไทยเหล่านี้ หูตั้งตรงทั้งนั้น หูตกนาน ๆ จะเห็นครั้งหนึ่ง จึงควรถือว่าหูตั้งเป็นมาตรฐานตามส่วนมาก

หางหมาไทยมีหลายอย่างต่าง ๆ กัน ไม่เป็นแบบเดียวกัน เช่น งอม้วนเป็นขนมกงวงเดียวบ้าง หลายวงบ้าง ไพล่บนหลังก็มี, งอเหมือนตัวยูในภาษาอังกฤษเหนือหลังก็มี บางตัวหางชี้ไปบนฟ้า บางตัวทอดไปทางหลังเหมือนดาบตั้งสู้ หางทอดไปทางหลังนี้จัดว่า งาม เพราะทำให้แลเห็นลำตัวหมายาวและเป็นสง่าขึ้น หมาไทยหางตกเหมือนหมาเลี้ยงแกะเยอรมัน ( แอลเซเชี่ยน ) นั้น ไม่มี ถ้าหมาอยู่ในลักษณะหางตกเช่นนี้แปลว่าหมามีความกลัวหรือตกใจ หมาต่างประเทศบางชนิด วางมาตรฐานให้ตัดหางสั้นบ้าง ยาวบ้าง ตามแต่ลักษณะและประเภทของหมา เพื่อให้เป็นแบบเดียวกันและมิให้เกะกะ ในประเทศไทยไม่นิยมตัดหางหมา ชอบปล่อยให้เป็นตามธรรมชาติ เมื่อธรรมชาติของหางหมามีต่าง ๆ กันมาก ดังนั้น จึงต้องพยายามเลือกชนิดที่เห็นกันว่าสวยงาม ซึ่งพอจะจัดหากันได้ โดยเลือกคัดผสมพันธุ์

ความสูงของหมาไทยไม่มีมาตรฐานใดกำหนดไว้ ความสูงนี้ตามแบบของสากล วัดจากขาหน้าตรงเป็นเส้นบรรทัด เป็นมุมฉาก จากพื้นดินขึ้นมาจนจรดกระดูกสันหลัง ไม่ใช่ขนบนเส้นหลัง หมาไทยตัวผู้อย่างสูงควรอยู่ใน 55 ซ.ม. ตัวเมียอย่างเล็กควรจะต่ำกว่าตัวผู้ในราว 5 ซ.ม. ตัวผู้ตัวเมียขนาดนี้นับว่าขนาดใหญ่พอสมควรแล้ว ถ้าตัวผู้สูง 55 ซ.ม. น้ำหนักจะตกประมาณ 23 ก.ก. ตัวเมียสูง 50 ซ.ม. ประมาณ 19 ก.ก. หมาไทยตัวผู้ที่สูงกว่านี้ก็มีบ้างแต่หาได้ยาก แต่โดยมากหมาไทยทั้งผู้และเมียมีความสูงต่ำกว่านี้เสียเป็นอันมาก อย่างต่ำตัวผู้ควรสูงสัก 50 ซ.ม. และตัวเมีย 45 ซ.ม. ต่ำกว่านี้จะเป็นหมาเล็กไป ความสูงนี้ควรจะให้ได้ส่วนกับความยาวของหมา ความยาวจากขาหน้าถึงขาหลังควรจะไล่เลี่ยกับส่วนสูง หากความยาวมากเกินไปจะทำให้แลเห็นเป็นหมาเตี้ยทำนองหมาแดกฮุ้น ( หมาไส้กรอก ) ของเยอรมัน

ลำตัวหมาที่อกควรจะอวบ ๆ ไม่แบนแบบหมาผอม ๆ หรือแบบหมาเกรเฮาว์ที่ใช้ไล่กระต่าย ที่ท้องไม่ควรให้กิ่ว แต่ต้องสูงกว่าอกเล็กน้อย ถ้าท้องกิ่วแลไม่สวย

ส่วนหัวรวมทั้งกะโหลกและใบหน้านั้นเป็นส่วนสำคัญส่วนหนึ่ง ปากหมาไทยควรจะทู่ ๆ กะโหลกหัวควรจะได้ส่วนกับปาก คือไม่โตจนเกินไป หน้าระหว่างคิ้วไม่ควรจะหักมากนัก ฟันบนฟันล่างควรจะขบกันพอดี เรียบ ขาวสะอาด สีนัยน์ตาควรจะเป็นสีดำ หรือน้ำตาลแก่ ตาสีเหลืองอ่อนไม่ดีเพราะแสดงถึงความอ่อนแอในร่างกายบางอย่าง

สีหมาไทยควรจะเป็นสีล้วน ๆ แต่บางสีหาสีล้วน ๆ หายาก มักจะมีสีขาวแซมที่คอและอก ถ้าไม่มากนักก็จะนับว่าใช้ได้ ถ้ามีด่างที่หน้า เท้า และหาง ไม่น่าจะนับว่าสวย ที่ชาวบ้านชอบกันเพราะคำบรรยายเข้ากันดีคือ “ หน้าแด่น เท้าด่าง หางดอก ” มักจะมีแก่หมาสีดำ แต่ข้าพเจ้ายังไม่เคยเห็นที่มีด่างเข้าจังหวะเหมือนแต้มอย่างแมวไทยชื่อ วิเชียรมาศ สักตัวหนึ่ง หมาไทยมีสีทุกสี สีแดง สีดำ สีขาว สีเขียว สีนวล สีลายเสือดำหรือแดง สีเผือกสุก สีสวาด หมาไทยมีแต้มสวยที่เคยเห็น คือหมาสีดำสีเท้าเหลือง และมีจุดเหลืองที่หัวตาด้วย ชาวบ้านเรียกกันว่า “ สี่ตา ” หมาสีแดงและสีนวลที่มีปากและหูสีดำเป็นสีที่ตัดกับสีลำตัว แลดูสวยกว่าสีแดงหรือสีนวลล้วน แต่นักเขียนนักพูด บางคนกลับเอาหมาสวย ๆ เหล่านี้ไปเปรียบกับนัก “ กิน ” เมือง เลยเสียชื่อว่าเป็นหมาตะกละไป ถ้าหมารู้เข้าคงจะลุกขึ้นโต้ว่า “ ไม่ยุติธรรม เลี้ยงข้าพเจ้าอิ่ม ๆ ข้าพเจ้าก็ไม่ตะกละ ”

สีลายเสือแบ่งออกได้เป็นสองอย่าง อย่างหนึ่งสีพื้นทั้งตัว กระเดียดไปทางน้ำตาลแก่ แล้วมีลายพาดกลอน ขวางตามลำตัวอีกสีหนึ่ง สำตัวสีแดงแล้ว มีลายพาดกลอนเป็นสีดำ ทั้งสองสีนี้ถ้าลายพาดกลอนได้จังหวะ และเป็นหมาใหญ่ จะงามมาก

ตัวสีสวาดปลายเท้าสีเหลืองไม่ใคร่จะมี มักจะเกิดจากพ่อสีสวาดกับแม่สีสวาดผสมกัน แต่บางทีลำตัวไม่เป็นสีสวาดแท้ กลายเป็นสีจำปาไป เป็นสีจำปาจาง ๆ สีปลายเท้าจางกว่าลำตัวเล็กน้อย ข้าพเจ้าเคยเห็นสุนัขเลี้ยงแกะเยอรมัน สีสวาดมีปลายเท้าทั้งสี่เป็นสีเหลือง 2-3 ตัว ที่ในกรุงเทพฯ

บรรดาสีหมาทั้งหลายที่กล่าวมานี้ สีสวาดเป็นที่นิยมกันมาแต่ไหนแต่ไร เนื่องจากเป็นสีหายาก นาน ๆ จะพบสักตัวหนึ่ง ทั้งในกรุงเทพฯ และต่างจังหวัด เป็นสุนัขที่ไม่ใคร่ได้ลักษณะ เพราปล่อยให้หมาเลือกคู่กันเองโดยเสรี ตำราหมาเก่า ๆ สีสวาดเป็นมงคล ใครเลี้ยงไว้จะได้ลาภยศสรรเสริญ “ เงินทองไหลมาเทมา ” ทั้งนี้เป็นเพราะเป็นของหายากนั่นเอง หายากยิ่งกว่าแมวสีวาดหลายสิบเท่า สีสวาดเป็นสีที่มีแก่หมาบางประเภทในยุโรปและอเมริกา เป็นสีที่ชอบกันมาก

ความตกอับของหมาไทย

ความดาษดื่นของหมาไทยทำให้หมาไทยตกอับ เพราะหาได้ง่ายแต่ขายไม่ได้คล่อง มีแต่ให้กันเปล่า ยิ่งเป็นตัวเมียแล้ว ให้ผู้ใดผู้นั้นไม่อยากได้ เพราะเกรงจะไปมีลูกเต็มบานหลานเต็มเมือง ตัวเมียเลือกคู่ได้ตามใจอย่างไทยแท้ ไม่มีการคุมกำเนิด หรือชะลอการเกิด จะให้สัตวแพทย์ “ ทำ ” จะสิ้นอีกหรือราว 150 บาท สิ่งใดหาได้ง่ายสิ่งนั้นไม่มีค่า

หมาไทยไม่มีมาตรฐานที่แน่นอน มาตรฐานที่กล่าวมาข้างต้นเป็นแบบฉบับกว้าง ๆ ที่คณะกรรมการประกวดหมาไทยครั้งแรกที่สวนดุสิตวางไว้ เป็นเวลาหลายปีมาแล้ว กรรมการไม่เข้มงวด เพราะหากเข้มงวดนัก เวทีประกวดจะมีแต่กรรมการ ไม่มีหมาเข้าประกวด เท่าที่จำได้ครั้งหนึ่ง ๆ มีอย่างมาก 6-7 ตัว บางทีถ้วยที่ให้ มีราคา “ โต ” กว่าหมาเสียอีก นอกจากคร้งแรกที่สวนดุสิต ซึ่งจอมพล ป.พิบูลสงครามผู้พยายามส่งเสริมของไทย ๆ ให้รางวัลเงินสดถึงสิบชั่ง

ถ้าท่านเลี้ยงหมาไทยมาแต่เล็ก ๆ เอาใจใส่ ให้อาหารมันเอง เล่นกับมัน พูดกับมัน ถ้าจะสอนจะอะไรให้สอนซ้ำ ๆ กันเสมอ ๆ หมาจะค่อย ๆ รู้เอง แล้วมันจะทำตามที่ท่านสอน เพื่อให้ท่านพอใจ ท่านรักหมา หมาจะรักท่าน หมาจะสังเกต กิริยา ท่าทาง เสียง และสายตาของท่านว่าจะแสดงไปทางไหน แสดงไปในทางรัก มันก็จะตอบในทางรักตามวิธีของหมา ถ้ากิริยา ท่าทาง เสียง และสายตาท่านไม่พอใจ ดุดัน หรือโกรธ มันจะรู้ทันที เพียงไม่ถึงแก่ต้องทำโทษก็เยี่ยวราดเสียแล้ว ท่านจะทำโทษหมาไม่ลง เมื่อท่านรักหมา หมาจะรักท่าน และทำทุกอย่างเพื่อให้ท่านพอใจตามสมองหมา

หมาจะเป็นเพื่อนที่ซื่อสัตย์ของท่านตลอดชีวิตของมัน แม้ท่านจะยากจนข้นแค้น ตกทุกข์ได้ยากสักปานใด

หลวงปริพนธ์พจนพิสุทธิ์

โทร. 816031.

นายน้อย...ดูรายละเอียดจากบทความนี้ก่อนน่ะ

การแพ้วัคซีน (Vaccine Reaction)

การแพ้วัคซีนอาจเกิดขึ้นได้หลังจากทำวัคซีนให้สัตว์  การแพ้อาจแบ่งออกได้ 4 ลักษณะ คือ

1.       การแพ้วัคซีนธรรมดา  เป็นปฏิกริยาของร่างกายในการต่อสู้กับสิ่งแปลกปลอมที่เข้าสู่ร่างกายโดยทั่ว ๆ ไป   การให้วัคซีนเข้าไปในร่างกายเป็นการให้สิ่งแปลกปลอมเพื่อกระตุ้นให้ร่างกายสร้างภูมิคุ้มโรค  ปฏิกริยานี้จะพบในวัคซีนเกือบทุกชนิด  ทำให้เกิดไข้ในระยะเวลาประมาณ 72 ชั่วโมง  ก็จะหายไปเองตามธรรมชาติของร่างกาย

2.       การแพ้ที่ทำให้เกิดการอักเสบ  เกิดขึ้นเนื่องจากการใช้วัคซีนจำนวนมากแก่สัตว์  ความสะอาดในการทำวัคซีน  และการใช้วัคซีนกับสัตว์ที่อ่อนแอ  การอักเสบที่เกิดขึ้นจะทำให้เกิดการบวม  ร้อนและมีไข้อย่างรุนแรง  อาการแพ้นี้จะต้องระมัดระวังสัตว์ห้ามอาบน้ำหรืออยู่ในที่ไม่เหมาะสม  ทำให้เกิดอาการของโรคแทรกซ้อนได้ง่าย  เช่น โรคปอดบวม  โดยเฉพาะในสุกร  อาการแพ้นี้จะหายไปเองใน 2-3 วัน  หลังฉีดวัคซีน

3.       การแพ้สิ่งที่ใช้ในการผลิตวัคซีนโดยเฉพาะ เช่น  น้ำมัน  สารฆ่าเชื้อโรคบางชนิดในวัคซีน  อาการแพ้ชนิดนี้จะเกิดขึ้นมากหรือน้อย  ขึ้นอยู่กับการตอบสนองของสัตว์แต่ละตัว  การแสดงอาการแพ้จะเกิดขึ้นโดยฉับพลันหรือหลังฉีดวัคซีนไม่กี่ชั่วโมง  โดยจะพบมีอาการน้ำลายไหล  หยุดกินอาหาร  หายใจถี่ หอบ  คันตามบริเวณผิวหนังบริเวณที่ฉีดวัคซีนและขยายออกทั่วร่างกาย  ล้มลงชักและตายได้  อาการแพ้นี้จะต้องแก้ไขโดยทันทีโดยการฉีดอะดรีนารินและแอนตี้ฮีสตามิน  ช่วยจะแก้ไขได้

4.       การแพ้วัคซีนทำให้เกิดโรค (Vaccine Break) เป็นการใช้วัคซีนเชื้อเป็น  แล้วทำให้เกิดโรคระบาดขึ้น  ปัจจุบันพบน้อยมากเนื่องจากวัคซีนที่ใช้ไม่ได้คุณภาพ  การตรวจทดสอบไม่ถูกต้อง  ทำให้เชื้อในวัคซีนทำให้เกิดโรคระบาดขึ้น  หรืออาจจะใช้วัคซีนเมื่อมีโรคระบาดอยู่ก่อนแล้ว  การเพิ่มวัคซีนเข้าไปทำให้โรคระบาดนั้นระบาดได้รวดเร็วยิ่งขึ้น  เป็นต้น

(ที่มา: สุขศาสตร์สัตว์  หน้า141-142  ผศ.จำเนียร  สัตยาพันธุ์ ส.พ.บ.)

เจ้าตัวยุ่งน่าจะอยู่ที่ข้อ 3  (ไม่แน่ใจน่ะ)แต่อาการไม่ได้รุนแรงอะไร  ทำตามขั้นตอนที่นายน้อย...ทำถูกต้องแล้ว  อาจจะเสริมยาแก้แพ้ ( เป็นอันรู้กันน่ะ)ก็ได้  ตรวจจาก web ต่างประเทศแล้วเห็นรูปแล้ว 5555 ตุ่มพุพองเพียบ  เอาเป็นว่าเดี๋ยวอ่านดูก่อนน่ะแล้วค่อยทำ link ให้เข้าไปดู  เจ้าตัวยุ่งของข้า ฯ มันเกิดที่ข้อ 2 เป็นฝีครับ ไว้ค่อยคุยกันอีกทีครับ

มันตรัย

ลืมขยายแนวคิดให้นายน้อย...เรื่องสัตว์พื้นเมือง

ข้อกฎหมายที่ยังเป็นร่างพระราชบัญญัติ  เห็นมีอยู่ที่ web กรมปศุสัตว์(อันนี้ยังไม่ได้เป็นกฎหมายบังคับใช้)  แต่คาดว่าในอนาคตคงต้องมีการประกาศใช้กัน  สำหรับสุนัขบางแก้วจะเป็นสัตว์พื้นเมืองด้วยหรือไม่นั้น ข้า ฯ ก็ไม่ทราบครับ  อาจจะมีการกำหนดรายชื่อสัตว์พื้นเมืองอีกทีมั้งครับ(เช่นกฎกระทรวง ประกาศ ฯลฯ) 

ถ้าเกิดประกาศรายชื่อขึ้นมาว่าเป็นสัตว์พื้นเมือง  ก็คงต้องดูมิติที่กว้างขึ้นว่าจะไปกระทบกับอะไรบ้างต่อผู้มีส่วนได้ส่วนเสียกับสุนัขบางแก้ว  แต่ที่แน่ ๆ ก็คือการวิจัยสัตว์พื้นเมืองต้องได้รับการอนุญาตจากคณะกรรมการ ฯ  ทำผิดหลักเกณฑ์ก็คือผิดกฎหมายครับมีทั้งจำและปรับ  เรื่องสัตว์พื้นเมืองจึงต้องจับตาดูครับ  เกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกับสุนัขบางแก้ว

สำหรับการนำสัตว์จากต่างประเทศนำมาผสมพันธุ์กับสัตว์พื้นเมือง  โดยส่วนมากมักจะกระทำในสัตว์เศรษฐกิจ เช่นโคเนื้อ โคนม ฯลฯ

เป็นการปรับปรุงกันในด้านให้เนื้อ นม ไข่และการทนทานต่ออากาศร้อนในบ้านเมืองเราครับ ข้อเสียมีไม่มาก แต่เราจะได้สัตว์ที่มีขนาดใหญ่ขึ้น  ให้ผลผลิตที่สูงขึ้นกว่าพันธุ์พื้นเมืองที่เรามีอยู่  ได้เนื้อ ได้นมมากขึ้น  เวลาคัดทิ้งก็ทำได้ง่ายขายออกไปเป็นสัตว์เศรษฐกิจได้ตลอดเวลา   แต่ผิดกับสุนัขครับนายน้อย...ไม่มีแบบแผนการผสม  ย่อมได้แค่สุนัขพันธุ์ทางที่ไม่มีสมาคมไหนเค้ายอมรับ  ผสมดีไม่ดีล้วนเกิดปัญหาให้สังคม  ได้สัตว์ที่เป็นอันตรายต่อมนุษย์  คัดทิ้งก็ยาก  ไม่สามารถขายเนื้อได้เหมือนสัตว์เศรษฐกิจ

จึงเป็นสิ่งที่ค่อนข้างน่ากลัว  วิชาการเรื่องการปรับปรุงพันธุ์สุนัขหรือสัตว์ต่าง ๆ  บ้านเรา(โดยมนุษย์)จึงยังห่างไกลกับต่างประเทศอยู่มาก  เป็นไปได้ยากในเรื่องนี้สำหรับบ้านเราครับ 

รายละเอียดมีมากกว่านี้ครับนายน้อย...ข้อมูลอาจคลาดเคลื่อนบ้างเพราะเป็นข้อมูลเก่าที่อยู่ใน hard disk ของข้า ฯ น้อยนานมาแล้ว  ปัจจุบันอาจเปลี่ยนแปลงไปบ้าง ข้า ฯ ขออภัย  อ่านเล่น ๆ ไว้เป็นแนวคิดก็แล้วกันนะครับ

แงซาย