ขอขอบคุณทุกๆ คนที่ให้กำลังใจครับ ตอนนี้ลักกี้อาการน่าเป็นห่วงมาก คือกินอะไรเข้าไปก็สำลอกออกหมด แม้แต่ยา จึงต้องให้หมอฉีดยาให้ทุกวัน พอร่างกายอ่อนแอลง โรคแทรกซ้อนอื่นๆ ก็ตามมาด้วย เหมือนโรคเอดส์ยังไงยังงั้นเลย หมอดูประวัติการทำวัคซีลแล้วไม่น่าจะเป็นได้ คืออาจเป็นช่วงที่ร่างกายอ่อนแอ่พอดี เป็นจังหวะที่ได้รับเชื้อเข้าไปช่วงนั้นก็เป็นได้ ส่วนเรื่องหมอนั้นผมไม่เป็นห่วงเท่าไรเพราะ อาจารย์หมอหลายคนก็ช่วยอย่างเต็มกำลังความสามารถ รวมถึงได้สิทธิพิเศษอะไรอีกหลายอย่างด้วย ทำให้สะดวกมากขึ้นหลายด้าน ทำให้เรารู้ว่าการมีมิตรที่ดีนั้นมีค่ามากกว่าวัตถุใดๆทั้งสิ้น สุนัขที่เคยเลี้ยงมาหลายตัวเป็นหัด ถ้าถึงมือหมอ และสุนัขกินอาหารได้ก็มีสิทธิ์รอดตายได้ แต่ลักกี้กินอะไรไม่ได้เลยตอนนี้ตาลึก ผอมจนเอวกิ่วเหลือนิดเดียว หายใจแรงหอบตัวโยงเลย เห็นสภาพนี้แล้วใจมันจะสลาย เห็นทุกข์ในสังขารเลยว่า สังขารไม่เที่ยงมีความแปรปรวนไปตลอดเวลา 

       ก่อนเหตุการร้ายๆ จะเกิดขึ้นกับผม ผมมีรางสังหอนใจบอกไม่ถูก ผมกลับบ้านนครปฐมทุกวันเสาร์เพื่อไปดูแลพ่อแม่ที่ท่านชราภาพมากแล้ว ซึ่งท่านได้อยู่ในความดูแลของพี่ชายและน้องสาวเป็นอย่างดีทุกวัน ส่วนผมจะกลับไปดูแลท่านคือวันเสาร์เป็นประจำ ถึงท่านจะอยู่อย่างสบายดีแล้ว แต่เมื่อท่านยังอยู่ก็ขอดูแลท่านให้ดีที่สุดเท่าที่เวลาจะอำนวย เพราะท่านคือพระอรหันต์ของเรา  วันนั้นขณะขับรถถึงถนนปิ่นเกล้านครชัยศรี  ด้วยความเร็วประมาณ 90 กม./ชม ขับตามหลังรถสิบล้อบรรทุกของเต็มคันรถอยู่ๆ ก็เกิดยางหน้าระเบิดขึ้นเสียงดังสนั่น เศษยางกระเด็นเป็นชิ้นๆ ทันใดนั้นผมเบรครถ จนล้อตายทั้งสี่ล้อ คันที่ตามมาก็มีเสียงเบรคอย่างผมเหมือนกันประมาณห้าหกคัน ทำเอาใจหายไปเหมือนกันแต่ก็ไม่มีใครเป็นอะไร นี่คือเหตุการที่ 1 เหตุการที่ 2 คือพอถึงบ้าน ลูกน้องคนที่เกิดอุบัติเหตุก็เอาปืนฉมวก มาทำความสะอาด ผมก็บอกว่าจะเอาไปไหนหรือ เค้าบอกว่าผมจะเอาไปยิงปลาครับ  ผมบอกว่าเอางี้อยากกินเดี๋ยวพี่ไปซื้อปลาให้กิน จะได้ไม่ต้องไปลำบาก ไปเบียดเบียนชีวิตเขา บาปกรรมมีจริงนะ ทำไมไม่กลัวบาปกลัวกรรมกันบ้างเลย เค้าบอกว่าก็เขาเป็นอาหารของเรานี่ครับ ผมก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรคือมันเป็นการหากินประหยัดค่ากับข้าวของเค้า บวกความคึกคะนองของเค้าด้วย  วันนั้นผมเดินทางกลับถึงบ้านที่กรุงเทพประมาณ 4 ทุ่ม ผมอาบน้ำเสร็จก็ขึ้นไปห้องพระสวดมนต์ และนั้งสมาธิตามปกติเหมือนทุกวัน แปลกมากวันนี้นั่งนานเท่าไรจิตก็ไม่รวมเป็นสมาธิสักที จิตฟุ้งมาก ผมจึงเลิกนั้ง กราบพระแล้วเข้านอน คืนนั้นฝันร้ายสุดๆ คือฝันว่ามีหมาป่ามาล้อมบ้านเต็มไปหมด มองไปทางไหนก็เห็นแต่แววตาที่เป็นแสงเหมือนเราเอาไฟฉานไปส่องที่ตาของมัน อย่างนั้น คืนมันพยายามจะมาเอาชีวิตเราให้ได้ ในฝันผมพยายามวิ่งหนี้ แต่ไม่พ้นล้มลงกับพื้น พร้อมกับสะดุงตื่นขึ้นมา เหงื่อแตกเต็มตัว ทั้งๆที่แอร์ยังเย็นฉ่ำ ตื่นขึ้นมาประมาณตีห้าครึ่งจากนั้นก็นอนไม่หลับถึงเช้า พยายามทบทวนความฝันว่ามันจะดีหรือร้ายกันนี่  พอเช้าวันอาทิตย์ผมรีบเดินไปดูตารางทำบุญว่าวันนี้มีหรือเปล่า ปรากฏว่ามี คือที่ศาลากาญจนาภิเษก ตรงบิกซีแจ้งวัฒนะ เค้าจะนิมนต์พระป่าสายหลวงปู่มั่นมาทุกวันอาทิตย์ที่2 กับที่ 4 ของเดือนทั้งปี คือนิมนต์ไว้ข้ามปีเลย ผมจะไปทำบุญที่นั้นประจำไม่เคยขาดเลย โดยเฉพาะอาทิตย์ไหนหลวงปู่เหรียญมาคนจะมากเป็นพิเศษ เพราะท่านมาที่นี่แล้ว ท่านจะเข้าไปสนทนาธรรมกับในหลวงเกือบทุกครั้ง ในหลวงท่านสร้างกุฏิให้หลวงปู่ในพระราชวังด้วย เห็นเค้าว่ากันนะ  หลังจากทำบุญกลับมาบ้านประมาณบ่ายๆ น้องสาวโทรมาบอกว่าลูกน้องทำปืนลั่นใส่อยู่ห้อง CCU โรงพยาบาลเอกชนประจำจังหวัด บอกเป็นตายเท่ากัน ผมตกใจมากจนอุทานออกมาว่า    !เห็นไหมเวรกรรมมีจริง ! ตอนนั้นได้แต่บอกว่าช่วยเค้าให้เต็มที่นะ ขณะนำส่งโรงพยาบาล ลูกน้องมองตาพี่ชายอยากพูดแต่พูดไม่ได้เพราะกระสุนทะลุปอดไปโดนหัวใจด้วย แต่แวตาแสดงความเจ็บปวดอยางสาหัด พร้อมกับบีบมือพี่ชายเป็นจังหวะประหนึ่งกำลังจะบอกว่าผมไม่อยากตาย ช่วยผมด้วย เพราะรู้ตัวดีว่าค่าใช้จ่ายครั้งนี้ใหญ่หลวงแน่ ซึ่งถ้าพี่ชายไม่รับไว้เป็นเจ้าของคนไข้เค้าก็ตายสถานเดียว  คุณหมอวางแผนผ่าตัด หมอทุกคนดูฟีมเอกซ์เรแล้วส่ายหน้ากันหมดคือมีสิทธิ์รอดแค่ 10 เปอร์เซอร์เอง แต่พวกเราก็ตัดสินใจให้หมอทำการผ่าตัดเสี่ยงดูก็แล้วกัน ผมจะช่วยเค้าให้ถึงที่สุด ทั้งที่ความหวังน้อยเต็มที  ลืมบอกไปว่าวันที่ผมฝันน้องสาวผมเค้าก็ฝันไปว่าท่านท้าวสุวรรณ ลงมาเดินไปเดินมาอยู่หน้าบ้าน ซึ่งตอนนั้นน้องสาวผมกำลังคุยอยู่กับญาติอีกคน พอท่านเดินผ่านมาน้องผมก็ยกมือไหว้ทีหนึ่ง เดินอยู่ประมาณสามครั้ง ท่านก็ไป น้องสาวมาถามผมว่าท่านท้าวสุวรรณคือใคร ผมบอกว่า บ้านเราจะต้องมีอะไรสักอย่างแน่เลยเพราะถ้าน้องสาวกับผมฝันคล้ายๆ กันจะมีเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดทุกครั้ง น้องสาวผมเค้าเป็นนักปฏิบัติธรรมคือถ้าวันไหนเป็นวันหยุดยาวๆ เค้าจะไปปฏิบัติธรรมที่วัดหลวงพ่อจรัล เกือบทุกครั้ง ที่ผมเล่ามาต้องนานนี้ก็ต้องการละบายความในใจออกบ้าง อยากให้เพื่อนๆ ได้รู้บ้าง สำหรับผมเชื่อเต็มหัวใจเลยว่าเวรกรรมมีจริง  

     ขณะนี้ความรู้สึกผมมันเรวร้ายมากๆ ผมสิ้นหวังแล้วทั้งสองอย่าง มันริบหรีเต็มที ได้แต่วิงวอนสิ่งศักสิทธิ์ คือคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงค์ และบุญที่ข้าพเจ้าได้ทำมาดีแล้วในชาตินี้และอดีตชาติ ขอให้เกิดปราฏิหารย์ด้วยเถอด