พอดีกำลังทำรวบรวมรายชื่อ และ Web site ของสมาชิก และคอกฟาร์มอยู่ แล้วเข้าไปเจอบทความที่คุณโป๋ (ขุนแผน) แนะนำให้ Bruno ตอนที่ Bruno เสียใหม่ๆ ที่ www.bruno.bangkaew.com เมื่อ 5 กันยายน 2547เลยคิดว่า คุณเอ้ควรได้อ่าน เลยคัดลอกมาให้อ่านอีกครั้งหนึ่ง

พลัดพรากจากสิ่งที่รักเป็นทุกข์ 

พุทธพจน์ที่ว่า “การพลัดพรากจากสิ่งที่รักเป็นทุกข์” นั้น เป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ พระพุทธองค์ตรัสประโยคนี้ ก็เพื่อเตือนผู้คนมิให้ตกอยู่ในความประมาท ให้พร่ำบอกกับตัวเองอยู่เสมอว่าอนิจจังไม่เที่ยงเมื่อถึงคราวต้องพลัดพรากจากกันก้จะได้ไม่เศร้าโศกเสียใจมากเกินไป เพราะมันเป็นเรื่องที่ต้องเจอะเจอ ต่อให้รักแค่ไหนสักวันหนึ่งก็ต้องจากกัน ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใด โดยเฉพาะเรื่องของ “เกิด แก่ เจ็บ และตาย” วงจรที่ไม่อาจปฏิเสธได้ของสิ่งมีชีวิต 

รวมทั้งเรื่องของหมา…
ใครที่ไม่เคยมีหมาเป็นของตนเองอาจไม่เข้าใจความรู้สึกของคนรักหมายามพลัดพราก แต่สำหรับพวกเราแล้ว มากน้อยล้วนต้องผ่านประสบการณ์เช่นนี้มาแล้วทั้งสิ้น 

อย่างที่เคยเล่าให้ฟังไปแล้วว่า ผมและครอบครัวนั้น นับจนบัดนี้จำนวนหมาที่เลี้ยงดูกันมา นิ้วมือนับสองเที่ยวก็ยังขาดไปอีกหนึ่ง ตอบง่าย ๆ ก็คือ 21 ตัว ตัวสุดท้ายชื่อสาวน้อยคอกเกอร์ สแปเนียบสีดำสนิทที่เราเรียนกว่าเป็น “ลูกสาวคนสุดท้อง” ซึ่งมีนามตามท้องเรื่องว่า “ดอลล่าร์”

ดอลล่าอยู่กับเราตั้งแต่อายุได้ไม่กี่เดือนและจากเราไปเมื่อ 4 ปี ที่แล้ว เมื่ออายุประมาณ 12 ปี ซึ่งถ้าเป็นคนก็ต้องถือว่าชรามากแล้ว ดอลล่าร์ตายไปด้วยโรคมะเร็งในต่อมน้ำเหลือง ซึ่งไม่มีทางรักษา แต่เราก็ทุ่มเทดูแลรักษาเธออย่างดีที่สุดตามคำแนะนำของสัตวแพทย์ 

ผ่านการอยู่ร่วมกับเพื่อนรักสี่ขามาแล้ว 21 ตัว เราก็จึงมีประสบการณ์ของการพลัดพรากมาแล้ว 21 ครั้ง หมาทั้ง 21 ตัวที่เราได้เขามาอยู่เป็นเพื่อนนั้น แต่ละตัวก็มีสาเหตุที่พลัดพรากจากเราแตกต่างกันไป มิคกี้ หมาตัวแรกออกไปหาเรื่องทะเลาะกับหมานอกบ้านกลางดึกแล้วถูกรุมกัดตายไป กว่าจะรู้เรื่องและหาศพได้ก็เช้าวันต่อมา 

ไอ้บู๊ หมาคุ้มดีคุ้มร้ายและมีพฤติกรรมแบบเจ้าพ่อมาเฟียวิ่งไล่หมาต่างถิ่นที่มาเกะกะแถวหน้าบ้านแล้วถูกรถยนต์ชนตาย แม่เซ็กซี่อยู่กับเราจนอายุได้ 12 ปี แล้วไปเสียทีไอ้หนุ่มนิรนามจนตั้งท้องขึ้นมาตอนแก่ แต่เสียชีวิตเพราะถูกคนใจร้ายข้างบ้านตีเอาจนแท้งลูกตาย 

ไอ้ปอมพันธ์มินิเอเจอร์ ฟินเชอร์ ตัวกระจิ๋วจอมซ่าวิ่งเล่นในบ้านแล้วหัวชนกระถางบัวตาย แล้วก็ยังมีการตายหมู่ด้วยโรคติดต่อ-ดิสเทมเปอร์ของลูกหมา 3 ตัว ที่เราเพิ่งเอาเข้าบ้านมาจากร้ายขายหมาที่ไม่รับผิดชอบแถวจตุจักร ฯลฯ 

ถามคนรักหมาด้วยกันหน่อยว่า เมื่อหมาของคุณต้องพลัดพรากจากไปนั้นพร้อม ๆ กับความเสียใจที่เกิดขึ้น อะไรที่คุณคิดตามมาในทันที 

เหมือนครอบครัวเราไหมคือสัญญากับตัวเองว่าต่อนี้ไปจะไม่หาหมาตัวใหม่มาเข้าบ้านอีกแล้วด้วยเหตุที่ว่าไม่อยากต้องพบกับความเศร้าโศกเสียใจอย่างนี้อีก 

ผมเชื่อว่าหลายท่านคงมีความรู้สึกเช่นเดียวกันนี้ 

ถามต่อไปว่า แล้วจากนั้นเมื่อความเสียใจเริ่มบรรเทาลง คุณจะเป็นอย่างครอบครัวผมหรือไม่ 

คืออีกสักพักหนึ่งเท่านั้น คุณก็รู้สึกทุรนทุรายจนแทบจะอยู่อย่างมีความสุขไม่ได้ บ้านที่เคยมีหมาแล้ววันหนึ่งไม่มี คุณจะรู้สึกได้เลยว่ามันเหมือนกับขาดอะไรไปบางอย่าง ตื่นมาตอนเช้าเคยได้ทักทายได้ไต่ถามสารทุกข์สุกดิบกัน ได้ให้อาหารได้เกาซอกหูให้เขา ได้เห็นความรักความผูกพันที่ลูก ๆ ของเรามีต่อหมาในบ้าน ฯลฯ 
อยู่ได้ไม่นานครับความคิดที่ว่าต่อจากนี้ไปจะไม่หาหมาตัวใหม่เข้าบ้านอีกแล้ว ก็ค่อย ๆ จางหายไป แล้วต่อมาอีกไม่นานเช่นเดียวกัน คุณก็จะมีหมาตัวใหม่มาอยู่ในบ้านเหมือนอย่างที่เคยเป็นมาช้านาน 

แล้วความรู้สึกดี ๆ บรรยากาศดี ๆ ก็กลับมาอีกครั้งหนึ่ง ถึงตอนนี้ คุณก็อาจแอบท่อง “รักแล้วต้องลืมคำว่าเสียใจ” ไว้อธิบายกับตัวเอง 
ครับ…ร้อยละเกือบร้อยของคนรักหมา ล้วนเป็นเช่นนี้ทั้งนั้น บ้านที่เคยมีหมาอย่างไรก็ต้องมีหมา 

แต่อย่าลืมหมั่นท่อง “พลัดพรากจากสิ่งที่รักเป็นทุกข์” ไว้ด้วยนะครับ เมื่อวันนั้นมาถึง!!! 

***************

จาก คอลัม คนรักหมา หนังสือพิมพ์ คม ชัด ลึก 
บัญชร ชวยาลศิลป์

ข่าวดีและข่าวร้าย

ข่าวดีปาฏิหารย์มีจริง หลังจากกลับจากโรงพยาบาลด้วยความท้อแท้สิ้นหวัง เมื่อหนึ่งชีวิตกำลังรอวันตาย จะเป็นเรื่องบังเอิญหรือ หมอให้ยามาดีก็ไม่ทราบได้ หลังจากที่ผมทายาหลวงปู่ที่ขาให้ลัคกี้เลียเช้า-เย็นปรากฏว่า พอตอนเช้าลัคกี้ทานอาหารเองได้ทำให้ผมแปลกใจมาก แต่พอกินไปได้นิด ก็อาเจียนออกหมดผมไปดูอาหารที่อาเจียนออกเห็นขนของลัคกี้ติดออกมาด้วยจำนวนมาก ผมรีบเอาหมูปิ้งมาให้กินอีก 5 ไม้ เพราะแน่ใจว่าที่อาเจียนออกเป็นเพราะว่ามีขนในกระเพราะอาหารทำให้ไม่สามารถย่อยได้ ตอนนั้นผมดีใจมาก ถ้าลัคกี้กินได้ก็มีโอกาสรอดตายแน่

ข่าวร้าย  ข้าวปุ้น ภายหลังจากฉีดวัคซีนกระตุ้นหัดแล้ว กลับมาบ้านก็ยังร่าเริงแจ่มใจ ยังซนเหมือนเดิม ทุกครั้งที่ผมกลับถึงบ้านข้าวปุ้นจะวิ่งออกมารับหน้าประตูบ้านด้วยทุกครั้ง วันเสาร์ผมเล่นกับข้าวปุ้นแต่รู้สึกซึมๆ ผมรีบให้อาหารมีนม ไข่หนึ่งฟอง ผสมอาหารเม็ด เค้าก็กินนิดหน่อย ผมพาเข้าบ้านนอน(กรงข้าวปุ้นอยู่ในบ้าน) ก่อนนอนผมพูดกับข้าวปุ้นว่า ข้าวปุ้นเป็นอะไรวันนี้ดูแปลกๆนะเรา งั้นพรุ่งนี้เช้าต้องไปหาหมอนะ  ทุกเช้าเมื่อผมลงบันไดบ้านมาก่อนผมจะปรากฏตัวให้ข้าวปุ้นเห็นผมจะเล่นกันทุกวันคือ ผมจะเรียกชื่อ ข้าวปุ้น ข้าวปุ้น ข้าวปุ้น แล้วแอบมองตรงช่องบันไดบ้าน จะเห็นข้าวปุ้นตะเกียก ตะกายกรงไปมา ส่ายหาง ส่ายสายตา มองหาผมด้วยความดีใจ และใจจดใจจ่อทุกครั้ง แล้วผมก็จะค่อยๆ โผ่หน้าออกมาทีละนิดพอเค้าเห็นหน้าเค้าจะหยุดนิ่งแล้วเอียงคอมอง จนกว่าผมจะเรียกชื่ออีกครั้งเค้าก็จะทำท่าโดดไปมาดีใจสุดๆ แล้วผมก็เปิดประตูบ้านเค้าจะวิ่งออกไปฉี่และถ่ายในสถานที่ที่จัดให้นอกบ้านทุกวัน เป็นภาพความรักความผูกพันธุ์ที่ไม่อาจลืมได้

      แต่เมื่อเช้าวันอาทิตย์ผมก็ทำเหมือนเช่นเคย   เรียกชื่อข้าวปุ้น แต่ทำไม่ข้าวปุ้นนอนแน่นิ่ง ผมใจหายว้าบ รีบเดินเข้าไปหาในใจนึกว่า ข้าวปุ้นต้องไม่สบายแน่จะพาไปหาหมอ เมื่อผมเดินเข้าไปใก้ล เรียกชื่อข้าวปุ้นอีก แต่ก็ยังนอนนิ่งอยู่ผมรีบเปิดกรงเข้าไปจับดู ใจผมแทบสลาย "ข้าวปุ้นตายแล้ว" ผมนั่งกอดข้าวปุ้นอยู่นาน พร้อมกับตระโกนเรียกชื่อข้าวปุ้นดังลั่นบ้าน ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกไม่เคยคิดเลยว่าข้าวปุ้นจะมาจากผมไปเร็วแบบกระทันหันแบบนี้ซึมตอนเย็นเช้าตาย ขนาดอยู่ในความดูแลของหมอตลอด ก่อนหน้านี้เป็นปอดบวมอยู่เพราะชอบเล่นน้ำ(ซนมากๆ) ก็รักษาหายแล้ว คงจะเป็นตอนผมไม่อยู่บ้านคงไปแอบเล่นน้ำอีก บวกกับอากาศร้อนจัดแล้วมีฝนตกลงมาด้วย ทำให้ข้าวปุ้นปรับตัวไม่ทัน แต่ถึงอย่างไรผมก็ผิดเองที่ตัดสินใจให้ข้าวปุ่นคนอื่นช้าไปหน่อย ผมมีความรู้สึกอยู่แล้วว่าต้องให้คนอื่นไม่งั้นข้าวปุ้นตายแน่ แต่ผมก็ต้องเอาไปตรวจให้แน่ใจก่อนว่าเขาไม่ติดหัดจากพ่อเขาแน่นอนก่อน เมื่อตรวจแน่นอนแล้ว หมอบอกว่ายังไม่ติดก็กะว่าจะนำไปให้คุณนิวัฒในเย็นวันอาทิตย์นั้น แต่ข้าวปุ้นคงจะไม่อยากไปขอตายอยู่ใกล้ๆ เจ้านายดีกว่า เช้านั้นผมไปทำบุญให้ข้าวปุ้น ขอให้ข้าวปุ้นไปสู่ที่สุขติเถอด วันนั้นผมหดหู่ใจทั้งวันเป็นการตอกยำความคิดว่า"ผมจะไม่เลี้ยงสัตว์ทุกชนิดอีกแล้ว" แต่จะช่วยเหลือสัตว์ทุกชนิดเท่าที่ตัวเองจะทำได้ต่อไป