ความเอ๋ยความผูกพันที่นับวันทวีคูณ...เริ่มต้นขึ้นเมื่อสามปีก่อน ตอนย้ายไปอยู่ที่มหาชัย อาทิตย์แรกที่เดินเข้าไปที่โรงรถ จะเห็นเงาตระคุ่มๆ วิ่งโย่งๆหายไปในความมืด พยายามเพ่งมองเพื่อ หาคำตอบว่ามันคือตัวอะไร?  หรือจะเป็นการทักทายผู้ย้ายมาอยู่ใหม่!! จินตนาการตามประสามนุษย์ขี้ระแวง แฝงกลัวผีนิดๆ หากที่เห็นเป็นอย่างที่คิด   ผีชนิดนี้น่าเกียจมากกว่าน่ากลัว  เนื้อตัวกระรุ่งกระริ่ง  แถมขี้ขลาดกลัวคน มีใจขนาดเท่าหัวมด เพราะแค่ได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินห่างๆ  ก็โกยแนบหายไปในทันที  

คิดอีกที อันที่จริงไม่น่าแปลกใจนัก หากจะมีผู้บุกรุกเจ้าถิ่นเข้ามาเยี่ยมเยือนบ้าง เพราะบริเวณบ้านพัก และแฟลตใกล้ๆ มีหมาแมวจรจัด ทั้งพันธุ์ไทยพันธุ์ทาง พากันมายึดใต้ถุนแฟลต ลานจอดรถ บ้านพักซึ่งไม่มีรั้วรอบขอบชิด เป็นที่พักอาศัย จากหลักฐานที่ปรากฏให้เห็น  ทุกเช้าบริเวณพื้นกระเบื้องหน้าบ้าน จะมีรอยเท้าเล็กๆเปื้อนโคลน วิ่งผ่านไปมาหน้าบ้าน ให้ต้องเช็ดถูตลอดทั้งวัน ชวนให้ขุ่นข้องใจยิ่งนัก ก็เช็ดยังไม่ทันแห้งสนิท เดินหันหลังเข้าบ้าน พอกลับออกมาอีกที มันมาอีกแล้ว? รอยเท้าเจ้าเก่า กลับมาประทับตราเช่นเดิม ทิ้งร่องรอยเป็นลักษณะ วิ่งทแยงมุมจากมุมหนึ่งไปยังอีกมุมหนึ่ง ทำมุมสี่สิบห้าองศา ไม่มีวอกแวกออกนอกเส้นทาง 

กรี๊ดสลบ จบกัน!!!.. หน้าบ้านฉันกลายเป็นบายพาส ทางลัดที่เจ้าถิ่นใช้วิ่งผ่าหมากเป็นประจำ  อย่างนี้ต้องเรียกร้อง สิทธิของความเป็นเจ้าบ้าน จะให้เจ้าถิ่นมาวิ่งทับเส้นทาง เป็นเรื่องที่ยอมความกันไม่ได้ ต้องแอบซุ่มจับผิด หาตัวการมารับผิดชอบ  เจ้าตัวไหนที่ไม่ยอมวิ่ง ไปตามถนนคอนกรีตนอกบ้าน แถมเอาบาทาจุ่มโคลน มาวิ่งเลอะเทอะ   โดยที่ไม่มีความเกรงอกเกรงใจ คนที่ทั้งกวาดทั้งถูพื้น ไว้สะอาดเอี่ยมทุกเช้าเย็น

หลังจากแอบมองหมาข้างบ้าน อาทิตย์ต่อมาก็จับได้ว่า เป็นเจ้าหมาตัวเตี้ย ไม่ปรากฏเผ่าพันธุ์  ชาวแฟลตเรียกเจ้าเตี้ยว่า “สุดหล่อ.” ไม่รู้จรจัดประเภทไหน ตัวอ้วนกลมเป็นท่อพีวีซี ขาเล็กและสั้น ความเตี้ยประมาณได้จากการวิ่ง จะได้ยินเสียงเล็บกระทบพื้นถี่ๆและ ดังรัวเร็วๆ รูปหล่อบาดใจด้วยขี้เรื้อนบนเรือนร่าง ทีมีทั้งชนิดเปียกชนิดแห้ง อยู่ทั่วตัวทุกตารางนิ้ว ตั้งตัวเป็นขาใหญ่คุมแก๊งค์เหล่าหมาไทยสาวๆหน้าแฟลต มีงานประจำคือวิ่งเชิดหน้า ขอเน้นว่า เริ่ด เชิด หยิ่ง ตามรับตามส่งตำรวจนายหนึ่ง ไปที่ทำงาน เช้า กลางวัน เย็น สามรอบต่อวัน เสมือนประกาศให้รู้ทั่วกันว่า นี่แหละ นายฉันนะพี่น้อง!!

ส่วนอีกตัวหนึ่ง ชาวแฟลตตั้งฉายาว่า “จอมโหด” ลักษณะเด่น  คือหัวกะโหลกใหญ่ ผอมเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก เนื้อตัวปะๆผุๆ  โครงร่างสูงใหญ่แปลกตาไปจากหมาไทยตัวอื่นๆ ทั้งเนื้อทั้งตัวเป็นขี้เรื้อนหลากชนิด ไม่น้อยหน้าเจ้าสุดหล่อ เลี้ยงเห็บหมัดตามตัว ตาทั้งสองข้างมีน้ำตาไหลเป็นคราบดำ  ขนหยาบกระด้าง มีเหลืออยู่เพียงประปราย เดินเซๆปัดๆเป๋ๆ คล้ายคนหมดเรี่ยวแรง หน้าตามีแต่รอยเขี้ยว ทั้งรอยแผลเป็น แผลเก่าและแผลใหม่นับไม่ถ้วน   แสดงถึงการผ่านสนามประลองมาอย่างโชกโชน ตัวนี้นอกจากจะฝากรอยเท้าเลอะๆไว้หน้าบ้านแล้ว ยังอาจหาญมานอนอยู่ใตัท้องรถ เหยียบจมูกเจ้าของบ้าน ถือสิทธิครอบครองเป็นที่ซ่อนตัว แต่ที่น่าสังเกตมันไม่ได้อยู่ในแก๊งค์เจ้าสุดหล่อ  และยังเป็นศัตรูตัวฉกาจคู่กัดกันอีกด้วย

ดังนั้นจอมโหด จะถูกจ้องรุมทำร้าย ทุกครั้งที่เดินออกมาจากที่ซ่อนตัว เพื่อออกมากินอาหารของสาวโรงงานใจบุญ ที่หอบเศษอาหารจากโรงงาน สลับกับอาหารเม็ดราคาประหยัด ที่เธอเมตตาเจียดเงิน ซื้อมาเลี้ยงดูหมาจรจัดฝูงนี้ เป็นประจำทุกคืน มานานหลายปีแล้ว  เจ้าสุดหล่อและสาวกสาวจะพากันล้อมเห่า ตั้งด่านสกัด แบบสำนวนไทยที่ว่า “หมาหมู่” แต่ไม่มีสักตัวที่กล้าเข้าไปใกล้ประชิดตัว เพราะจอมโหดไม่ใช่หมู ที่จะให้เคี้ยวได้ง่ายๆ  มันตั้งท่าท้าสู้ไม่ถอย ฉายรัศมีนักเลงเก่าลายคราม น่าเกรงขาม แม้นสังขารที่ร่วงโรย จะลบเหลี่ยมนักเลงไปจนเกือบหมดสิ้นแล้วก็ตาม

เพื่อนบ้านที่เดินผ่านไปมา จะคอยเตือนไม่ให้เข้าใกล้ ดุจดั่งว่าจอมโหดเป็นตัวอันตราย  และแนะนำให้ไล่จอมโหดไปอยู่เสียที่อื่น เพราะเมื่อมันนอนตรงไหน เห็บหมัดจะไต่เข้าทางประตูบ้านเต็มไปหมด อีกทั้งกลิ่นเหม็นสาบ หน้าตาอัปลักษณ์ มีนิสัยหวาดระแวง ก้าวร้าวและดุ  ด้วยเหตุนี้ ทุกๆวันจะชินหูชินตากับเสียงชาวแฟลตตระโกนเสียงดัง ขับไล่ ด่าทอ พอสิ้นเสียงจะเห็นจอมโหด เดินหนีโซเซลงมาจากแฟลต ยืนเก้ๆกังๆ ที่ลานจอดรถหน้าแฟลตอย่างอ่อนแรง แล้วเดินเลี่ยงหลบเจ้าสุดหล่อและสาวกสาว ที่วางแนวหวงอาณาเขตของพวกมัน

แห่งเดียวที่ปลอดภัย ไม่มีเสียงขับไล่ คือที่ใต้ท้องรถ ภายในโรงรถของบ้านผู้ย้ายมาอยู่ใหม่ มันตัดสินใจยึดที่แห่งนี้ เป็นที่นอนประจำ ใช้เป็นที่หลบซ่อนตัวถาวร นอนนานตลอดทั้งวัน โดยที่มันไม่รู้เลยว่า มันกลายเป็นผีโทรมๆในสายตาของเจ้าของบ้าน ที่วิ่งเข้าออกหลอกหลอน..... ถึงคราวแล้วที่ต้องตัดสินใจว่าจะขับไล่ผีตัวนี้หรือยินดีต้อนรับดีหนอ..